Krste Petkov Misirkov - The Macedonian

[VMRO]

Потрага по Мисирков



Сергеј Мисирков го напишал воведот во единствениот зачуван ракопис од неговиот татко Крсте П. Мисирков кои воедно претставуваат негова автобиографија под наслов „Спомени и впечатоци“. Овој материјал благодарение на Д-р Сергеј Мисирков бил предаден при неговата посета на Народна Република Македонија во 1956 година.





Оваа негова воведна белешка во делото на Крсте П. Мисирков треба да ги поттикне македонските институции да иницираат потрага по преостанатите негови дела и документите поврзани со неговата дејност.





„Животот и дејноста на Крсте П. Мисирков досега не се проушувани доследно и систематски. Познати се некои негови творби, меѓу кои, се разбира, на прво место е книгата „За македонцките работи“. Познати се и некои поважни моменти од неговата биографија, од раѓањето до смртта. Сепак ред моменти од неговата општествено-политичка дејност досега останале непознати не само за широките кругови, но и за специјалистите, кои поопширно и подробно го проучуваат животот и творештвото на овој виден Македонец.

Сфаќајќи ја неопходноста за зачувување податоците за својата општествено-политичка дејност, Мисирков во 1923 г. решил да напише нешто како автобиографија, но ја замислувал во пошироки рамки, да би можел сестрано да ги одрази настаните од крајот на минатиот век и првите две децении од сегашниот, сврзани со судбината на неговата татковина. Тој ја започнува таа автобиографија, но не успева да ја оствари својата замисла. Во она време – годините пред неговата предвремена смрт – тој се занимава со пишување на актуелни статии што му причинуваат ред непријатности и расправии. Неговата фамилија е во незадоволувачка материјална состојба – четирите члена од фамилијата се издржуваат само од неговата скромна плата, без никакви други приходи од страна. Треба да подвлечеме дека ред негови статии, публикувани во периодот 1923-1925 година, останаа нехонорирани, според тогашната практика на весниците и списанијата. Тоа, се разбира, го депримира Мисиркова и не му даде можност да се посвети на замислената од него работа. Од друга страна тогашната негова возраст (48 години) и редовниот, умерен живот што го водеше ( тој никогаш не пушеше и не употребуваше никакви алкохолни пијалоци), воопшто не му дозволуваа да претполага дека фактички неговите дни се изброени и дека тој никогаш нема да успее да го заврши замислениот труд.

Некои луѓе се склони да го обвинуваат Мисиркова во недоследност на неговите погледи на животот, за промени во нив, и дури во конечно откажување од своите идеи за македонската националност и македонскиот јазик. Но, тоа е сосем неправилно. И покрај сето тоа, во текот на целиот негов живот како црвена нитка минува неговото остро чувство за припадност кон македонскиот народ, а различните, божем недоследни постапки, исклучиво се резултат на различните услови во кои се наоѓала балканската политика. При секој погоден момент тој отворено или прикриено ја подвлекувал својата припадност токму кон македонскиот, а не кон бугарскиот народ. Така, на пример, во својата дописка од Карлово за одржаното таму предавање предавање од писателот Константин Мустафов, во која се разгледуваат некои карактеристични за бугарскиот народ недостатоци, Мисирков пишува: „... Ако меѓу нас има луѓе кои велат оти кога не би била Македонија и македонското прашање Бугарија ќе направеше вонредно многу, Македонците со не помалку право би можеле да кажат и Македонија немаше толку жестоко да пострада ако во Бугарија националниот развиток беше подобар и ако не би страдал од недостатоците што ги изнесе г. Мустафов. ( В.„Мир“, бр.7432, од 30.iii.1925 година).

Публикувањето на почетокот од автобиографијата на К. Мисирков може да го постави на дневен ред прашањето за систематското проучување на неговата биографија, за откривање на негови непознати творби и статии ( како на пример првиот број на „Вардар“), ред негови дописки од Балканската војна во одески и киевски весници, чиј кореспондент беше тој од декември 1912 до март 1913 година, и други, потоа меморандумите што ги исплаќал до руското министерство на надворешни работи и др.

Најпосле би било интересно пронаоѓањето и распрашувањето на некои постари луѓе за животот на Миситкова во Битола во 1902 – 1903 година (возможно е некои од тогашните неговите ученици да се живи), за неговиот живот во Одеса и Кишинев, или за последните години во Бугарија.

Ако не се лажам, во 1920 година К. Мисирков беше решил да направи обид да постапи на учителска работа во Југославија ( тогаш уште кластво СХС), за да може да биде поблизу до Македонија, ако не и во самата Македонија, и ги беше испратил своите документи, заедно со универзитетската диплома, до Министерството на народната просвета во Белград. Тој не доби одговор на своето барање, не му беа вратени документите, така што и сега постои макар и најмала можност тие документи уште да се во некоја од старите министерски архиви.

Ете такви прашања поставува публикувањето на почетокот од автобиографијата на К. Мисирков, која меѓу другото, претставува и единствен зачуван досега негов ракопис.“

Запишал Сергеј К. Мисирков.

[Liberator of Makedonija]

Originally Posted by VMRO

Потрага по Мисирков



Сергеј Мисирков го напишал воведот во единствениот зачуван ракопис од неговиот татко Крсте П. Мисирков кои воедно претставуваат негова автобиографија под наслов „Спомени и впечатоци“. Овој материјал благодарение на Д-р Сергеј Мисирков бил предаден при неговата посета на Народна Република Македонија во 1956 година.





Оваа негова воведна белешка во делото на Крсте П. Мисирков треба да ги поттикне македонските институции да иницираат потрага по преостанатите негови дела и документите поврзани со неговата дејност.





„Животот и дејноста на Крсте П. Мисирков досега не се проушувани доследно и систематски. Познати се некои негови творби, меѓу кои, се разбира, на прво место е книгата „За македонцките работи“. Познати се и некои поважни моменти од неговата биографија, од раѓањето до смртта. Сепак ред моменти од неговата општествено-политичка дејност досега останале непознати не само за широките кругови, но и за специјалистите, кои поопширно и подробно го проучуваат животот и творештвото на овој виден Македонец.

Сфаќајќи ја неопходноста за зачувување податоците за својата општествено-политичка дејност, Мисирков во 1923 г. решил да напише нешто како автобиографија, но ја замислувал во пошироки рамки, да би можел сестрано да ги одрази настаните од крајот на минатиот век и првите две децении од сегашниот, сврзани со судбината на неговата татковина. Тој ја започнува таа автобиографија, но не успева да ја оствари својата замисла. Во она време – годините пред неговата предвремена смрт – тој се занимава со пишување на актуелни статии што му причинуваат ред непријатности и расправии. Неговата фамилија е во незадоволувачка материјална состојба – четирите члена од фамилијата се издржуваат само од неговата скромна плата, без никакви други приходи од страна. Треба да подвлечеме дека ред негови статии, публикувани во периодот 1923-1925 година, останаа нехонорирани, според тогашната практика на весниците и списанијата. Тоа, се разбира, го депримира Мисиркова и не му даде можност да се посвети на замислената од него работа. Од друга страна тогашната негова возраст (48 години) и редовниот, умерен живот што го водеше ( тој никогаш не пушеше и не употребуваше никакви алкохолни пијалоци), воопшто не му дозволуваа да претполага дека фактички неговите дни се изброени и дека тој никогаш нема да успее да го заврши замислениот труд.

Некои луѓе се склони да го обвинуваат Мисиркова во недоследност на неговите погледи на животот, за промени во нив, и дури во конечно откажување од своите идеи за македонската националност и македонскиот јазик. Но, тоа е сосем неправилно. И покрај сето тоа, во текот на целиот негов живот како црвена нитка минува неговото остро чувство за припадност кон македонскиот народ, а различните, божем недоследни постапки, исклучиво се резултат на различните услови во кои се наоѓала балканската политика. При секој погоден момент тој отворено или прикриено ја подвлекувал својата припадност токму кон македонскиот, а не кон бугарскиот народ. Така, на пример, во својата дописка од Карлово за одржаното таму предавање предавање од писателот Константин Мустафов, во која се разгледуваат некои карактеристични за бугарскиот народ недостатоци, Мисирков пишува: „... Ако меѓу нас има луѓе кои велат оти кога не би била Македонија и македонското прашање Бугарија ќе направеше вонредно многу, Македонците со не помалку право би можеле да кажат и Македонија немаше толку жестоко да пострада ако во Бугарија националниот развиток беше подобар и ако не би страдал од недостатоците што ги изнесе г. Мустафов. ( В.„Мир“, бр.7432, од 30.iii.1925 година).

Публикувањето на почетокот од автобиографијата на К. Мисирков може да го постави на дневен ред прашањето за систематското проучување на неговата биографија, за откривање на негови непознати творби и статии ( како на пример првиот број на „Вардар“), ред негови дописки од Балканската војна во одески и киевски весници, чиј кореспондент беше тој од декември 1912 до март 1913 година, и други, потоа меморандумите што ги исплаќал до руското министерство на надворешни работи и др.

Најпосле би било интересно пронаоѓањето и распрашувањето на некои постари луѓе за животот на Миситкова во Битола во 1902 – 1903 година (возможно е некои од тогашните неговите ученици да се живи), за неговиот живот во Одеса и Кишинев, или за последните години во Бугарија.

Ако не се лажам, во 1920 година К. Мисирков беше решил да направи обид да постапи на учителска работа во Југославија ( тогаш уште кластво СХС), за да може да биде поблизу до Македонија, ако не и во самата Македонија, и ги беше испратил своите документи, заедно со универзитетската диплома, до Министерството на народната просвета во Белград. Тој не доби одговор на своето барање, не му беа вратени документите, така што и сега постои макар и најмала можност тие документи уште да се во некоја од старите министерски архиви.

Ете такви прашања поставува публикувањето на почетокот од автобиографијата на К. Мисирков, која меѓу другото, претставува и единствен зачуван досега негов ракопис.“

Запишал Сергеј К. Мисирков.

Interesting read. Thanks VMRO.

[VMRO]

Misirkov was ahead of his time while many we're being brainwashed by either the Excharate or Patriarchist church schools.

[Risto the Great]

He was most certainly an intellectual.
I would say the only failure here was looking for others (such as the Ottomans) to officially recognise them as anything. But they were different times and the notion of "nationality" was still developing. Difficult to judge him harshly.

[Liberator of Makedonija]

Originally Posted by VMRO

Misirkov was ahead of his time while many we're being brainwashed by either the Excharate or Patriarchist church schools.

Source for this?

Misirkov understood that an independent church was key at that time for safeguarding the Macedonian identity. Church politics wreaked havoc on our ancestors.

[VMRO]

Originally Posted by Liberator of Makedonija

Source for this?

Misirkov understood that an independent church was key at that time for safeguarding the Macedonian identity. Church politics wreaked havoc on our ancestors.

Region, Regional Identity and Regionalism in Southeastern Europe p. 138