Tsar Samoil and the Archbishopric of Ohrid in Macedonia

[Prolet]

Thats a good qeustion SOM

I dont see how the Greeks will be cooperating, now that Operation Falanga has been a big success so far i think the very least they should do is to give it a try. The Greeks have made similar requests to the British for some of their artifacts so lets see how this will unfold.

[Volk]

I was under the assumption that the greeks already made some sort of exchange with bulgaria with Samoils remains...

[Soldier of Macedon]

I think there was talk of it, but I haven't seen any reports to confirm. Perhaps they've taken their discussions 'underground' so Macedonia doesn't become involved.

[Dimko-piperkata]

Со брат му Арон отишол на дворот на германскиот цар да му го честита Велигден и да побара политичка поддршка. Како што доликува на гостин, веројатно, како подарок му однел нешто, а домаќинот, исто така, му возвратил. Имено, во музејот во Вирцбург се чува една свилена завеса, на која е претставен орелскиот лет на Александар Македонски. На завесата е претставен Александар кому два орли (христијански симбол) на главата му ставаат златна круна со три крста! Не знаеме дали таа била подарокот за германскиот цар, но би можеле да претпоставиме!


Како одговарате на тврдењата дека Самоил не бил македонски цар?
Милан: Секогаш некој ќе се најде од различни мотиви да негира нешто. Слично како и денес со правото на користењето на името Македонија и референцата ФИРОМ, под која сме заведени во ОН. И тогаш политиката ги мешала своите прсти. Точно е дека цар Самоил на надгробната плоча од 993 година, во сеќавање на неговите родители и брат му Давид, се нарекува само "роб божји", никако поинаку. Друго е прашањето како и зошто современите византиски и латински извори го нарекуваат Самоила и неговите поданици. Но ако се има предвид дека освен во Византија, традицијата на Царство постоела единствено во Бугарија до 971 година, сосема е нормално Самоил да претендира на узурпација на царската титула на пропаднатото Царство, бидејќи тоа било признаено од Византија, а современите извори да го нарекуваат по името на државата. Од етничка гледна точка која била неважна во Средниот век, во науката се смета дека бил од ерменско потекло или припаѓал на благородничкиот род на македонската склавинија Берзитија. Во модерната историографија, со исклучок на Бугарската, прифатено е дека Самоил формирал нова држава и црква - Преспанско-Охридската Архиепископија-Патријаршија, чиј центар се наоѓал во Македонија, во Преспа и Охрид, а државата почнувајќи Г. Острогорски, се нарекува македонска, Самоил македонски цар и т.н. Еден современик, потенцирал дека Самоил владеел со областите на Македонците (Лав Ѓакон), друг (Житието на св. Трифун) дека "некој Самоил долго време бил во бунт против римскиот цар Василиј... и во таа тиранска побуна ги ограбувал и опустошувал областите на Бугарија, Македонија и некои градови на Далмација", а трет документ од 18 век Самоила го нарекува "словенски цар". Но независно од тоа, за нас Македонците битен е фактот дека на државно-правната традиција на Македонското (Самоиловото) средновековно царство, се повикувале востаниците на Петар Делјан и Ѓорѓи Војтех. Што е уште поважно, во преродбенско-илинденскиот и постилинденскиот период, македонските интелектуалци во заложбите за создавање на македонска држава, цар Самоил го доживувале како македонски цар. Поедноставно кажано, историјата треба да се толкува, а не да и робува на фактите.
Во новата книга "Скопје и скопската област во Средниот век (од ВИ ЏИВ век)" во издание на Македонска реч, пишувате дека крал Марко никогаш и никаде не се нарекува српски крал или крал на Србите, како што вообичаено во еден период од своето владеење се нарекувал неговиот татко Волкашин, како и двајцата на црковен план ја имале поддршката за кралство од

Охридската архиепископија. Можете ли да потенцирате повеќе факти околу овие прашања?
Милан: Токму така. Имено, кралот Димитрија Волкашин (1365-1371), основачот на македонската владетелска династија Волкашин со центар во Прилеп, од македонското благородништво со политички притисок се издигнува за крал и совладетел на српскиот цар Урош Петти (1355-1371). Во почетокот на совладетелството (1365/66) тактизира, издава повелби и монети од кои се гледа дека го почитува совладетелскиот статус. Набрзо го игнорира српскиот цар, работи на зацврстувањето на својата власт и се конфронтира со него. Есента 1369 година по победата над силите на српскиот цар на Косово Поле, кралот Волкашин го заробува царот. Независното владеење го започнува со потврдување на меѓународни договори (трговски привилегии на дубровчаните). На манастирот Св. Димитрија во с. Сушица му подарува преубав бронзен лустер (полиелеј) на кој е истакнат новиот статус: "Во Христа Бога благоверен крал Волкашин", а својот син Марко го прогласува за совладетел - млад крал. По смртта на Волкашин престолот го наследува кралот Марко, кој набрзо за свој совладетел го прогласува брата си Андрејаш. Како наследник на династијата Волкашин, со престолнина во Прилеп, како и татко му, црковната поддршка ја имал во лицето на Охридската архиепископија. Кралот Марко на фреските на кои е претставен и на монетите се потпишува едноставно: "Во Христа Бога благоверен крал Марко" или "Во Христа Бога верен крал Марко" со што се дистанцира од српската држава. Неговиот совладетел Андрејаш во повелбата испишана во олтарот на црквата "Св. Андреја" на реката Треска се потпишал како млад крал ("кралевиќ Андреаш"), а слично се потпишувал и на монетите. Целосниот раскин на кралот Марко со Пеќката патријаршија и Немањиќката династија, за разлика од постепеното осамостојување на неговиот татко, најилустративно е потенцирано од неговото и на неговите архиереи отсуство на црковно-државниот собор во Пеќ 1375 година, при изборот на новиот српски патријарх.

Тврдите дека на минијатурите кои ги пронајдовте во ракописот на историчарот Јован Скилица (11 или 12 век) е насликан единствениот автентичен лик на цар Самоил. Можете ли да ни објасните повеќе околу тоа?
Милан: Сосема случајно при подготвувањето на монографијата Великаните на македонскиот среден век, во т.н. Мадридскиот ракопис на илустрираната историја на Јован Скилица, на минијатурата под наслов "Самоил ја венчава ќерка си за заробениот Ашот" го открив ликот на цар Самоил. На минијатурата е претставен чинот на венчавањето во црквата "Св. Ахил" во Преспа, настан кој се случил во 998 година. Претставен е архиепископот-патријархот Филип како ги венчава младенците - Мирослава и Ашот и царското семејство. Во групата мажи кои присуствуваат на чинот претставен е царот Самоил во цел раст, а од натписот над неговата глава дознаваме дека тоа е Самоил. Него го гледаме како висок човек, со руса коса на главата и уредна брада, а од лицето му се чита израз на одлучност и бескомпромисност. Согласно византискиот став на непризнавање на неговата царска титула, Самоил не е претставен со царска круна, туку со свечена црвена благородничка капа. Со царска круна Самоил е претставен на минијатурата од Скопје, во која покрај византиската учествувала унгарска војска предводена од кралот Стефан. Историската позадина на оваа минијатура е раскинувањето на бракот на Г. Радомир со унгарската принцеза, поради унгарско-византиското приближување, на што македонскиот владетелски двор реагирал со нејзино протерување, иако таа била бремена. Ловенскиот превод на Манасиевиот летопис од 14 век, кога за ослабената Византија ова прашање не било веќе актуелно. Би сакал да нагласам дека открив уште еден лик на Самоил и неговиот син Гаврил Радомир. Имено, се работи за унгарска минијатура од 14 век. На неа е претставен историски настан од 1002/3 година, битката на Вардар кај Скопје, во која покрај византиската учествувала унгарска војска предводена од кралот Стефан.

Во стари документи е запишано: "За време на словенската опсада на Солун 586 г., 'оние што го опсадуваа беа по број рамни на песокот' во однос на 'собраните Македонци ... и Тесалијци и Ахајци'", како што пишува авторот на Чудата на св. Димитриј Солунски. Како ја објаснувате оваа реченица од 586 година?
Милан: Овој податок како и многу други најилустративно потврдува дека Македонците опстојале во периодот на Римското владеење. Македонија како римска провинција постоела долго време, со менување на нејзините граници. Иако ја изгубила државноста, како што мудро забележала Ф. Папазоглу, Македонците го задржале својот јазик, вовеле своја македонска ера на броење на годините за да ја сочуваат својата посебност. Наспроти верувањата во 19 и половината на 20 век дека Македонците со вклопувањето во Римската империја се романизирале, ваквите тези во современата наука се аргументирано отфрлени. Меѓудругото, и овој како и многу други податоци од средновековни извори, потврдуваат дека Македонците успешно ја пребродиле словенската колонизација и позитивно влијаеле на создавањето на македонската етничка свест.
Пред научната јавност се имате претставено и со труд за Свети Климент. Можете ли да споменете некој ретко објавуван или релативно непознат куриозитет од неговиот живот и дело?
Милан: Мојот научен придонес за Свети Климент покрај веќе познатите детали за него, од византиски автор (Јован Скилица) го потврдив неговото присуство во имињата на македонското царско семејство. Имено, шестиот син, од 12. деца на македонскиот цар Јован Владислав се викал Климент. Ова потврдува дека култот на Свети Климент бил особено почитуван на македонскиот владетелски двор и е важен аргумент за канонизацијата на Свети Климент во почетокот на 11. век. Не само тоа, меѓудругото овој податок може да ги разјасни мотивите и времето на преместувањето на црковната столица од Преспа во Охрид и неговото издигнување како патрон на Патријаршијата.

Пред неколку години имате изјавено: "Констатацијата дека сме македонски Словени би подразбирало дека ние денес како Македонци со словенски јазик имаме полно право на историско наследство на античка Македонија и на историјата на македонскиот народ и дека во тоа треба да се гледа континуитет и симбиоза во етногенезата на античките Македонци и Словените. Постепено, во Средниот век се наметнува името Македонија за земјата и Македонци за населението." Како го дообјаснувате овој став?
Милан: Како и кај сите народи така и кај Македонците низ вековите имало различни влијанија од народите и културите кои дошле во допир со Македонците. Но да се разбереме, Александар Трети Македонски со Империјата која ја создал позитивно влијаел на ширење на брендот Македонија - Македонец. Редица римски императори го имитирале ликот и делото кое го создал тој - Обединета и универзална Империја. Во периодот на раното христијанство, кога се размислувало која личност да се почитува, како создател на единствена екумена, меѓу личностите кои доаѓале предвид да бидат почитувани, имало предлог тоа да биде Александар Македонски. Да се разбереме, Словените кои дојдоа од зад "Карпатите", не го донесоа името Македонија или Македонците. Тие нив или него го затекнаа. Културно-историското наследство на Македонците благодарение на Александар Трети остави траен и неизбришлив печат во светската цивилизација. Во науката е потврдено, дека Македонците имале дијаметрално различен етнички и културен и јазичен белег од Хелените, или ако сакате Грците. Доблеста на Александар во создавањето на светската Империја е што тој хеленскиот јазик и култура ги прифатил и ставил на преден план. Бидејќи веќе рековме дека античкото наследство на Македонците по следот на околностите ни припаѓа нам, пред се, поради брендот Македонија и Македонци, а потоа и на светската цивилизациска баштина, како универзална придобивка. Со етничките промени кои се случиле во 6. и 7. век, со доаѓањето на Словените сосема природно староседелците (Македонците) како популација со повисоко ниво на култура (пред се, христијанството) позитивно влијаела на дојденците-варвари. Треба да се има предвид дека словенската колонизација била поизразена во Солунското Поле, поради привлечноста на богатиот Солун. Словенизацијата на другите делови на Македонија се одвива во различно време и со различно темпо. Како што има бројни случаи во светот така и кај нас дошло до постепена симбиоза помеѓу Македонците (староседелците - помалубројни) и дојденците - Словените (-помногубројни). Постепено низ Средниот век името Македонија за земјата и Македонци за етносот преовладало. Истиот процес се случувал и со јазикот. Јазикот врз словенска основа и име постепено се модифицирал во македонски јазик врз словенска основа, каков што се изучува и е познат денес во светот. Друго е прашањето за свеста, дали сме антички или словенски Македонци. Тоа е прашање на култура или индивидуална свест, во кое никој нема право да се меша или сугерира. Во таа смисла еден пример: Самоил во 973 година со брат му Арон отишол на дворот на германскиот цар да му го честита Велигден и да побара политичка поддршка. Како што доликува на гостин, веројатно, како подарок му однел нешто, а домаќинот, исто така, му возвратил. Имено, во музејот во Вирцбург се чува една свилена завеса на која е претставен орелскиот лет на Александар Македонски. На завесата е претставен Александар кому два орла (христијански симбол) на главата му ставаат златна круна со три крста! Не знаеме дали таа била подарокот за германскиот цар, но би можеле да претпоставиме!

http://www.vecer.com.mk/default.asp?...F2117C9ED68D6C

[TrueMacedonian]

There's alot of interesting things that we can examine about the claims some medieval figures made about themselves. I would like to start with the Comnenus Dynasty. Here is something from Anna Comnenus' 'The Alexaid' - http://www.fordham.edu/halsall/basis...Alexiad02.html

THE ALEXIAD OF ANNA COMNENA

BOOK II.

The Revolt of the Comneni

[44]

I We must refer the reader who wishes to know the place and lineage from which Alexius sprang, to my Caesar's history, and thence he can also extract information about the Emperor Nicephorus Botaniates.

Now Manuel was the elder brother of Isaac and Alexius and in fact, the first-begotten of all the children descended through John Comnenus from my paternal grandfather. He was general in sole command over the whole of Asia to which the former emperor, Romanus Diogenes, had appointed him, whereas the principality of Antioch had elected Isaac by lot as their Duke; these two had fought in many wars and battles, and many trophies too they had erected over their opponents. And after these my father Alexius was promoted to be General-in-Chief, and dispatched against Ursel by Michael Ducas, the reigning emperor.

Later on the Emperor Nicephorus also observed his expertness in warfare and heard how, while serving under his brother Isaac in the East, he had taken part in many contests an«d proved himself valiant beyond his years, and when he considered the manner in which Alexius had worsted Ursel, he made just as conspicuous a favourite of him as he did of Isaac. He took the two brothers to his heart and looked upon them with joy, sometimes even inviting them to share his table. This enkindled the envy of others against them and most especially that of the two aforementioned Slavonic barbarians, Borilus and Germanus. For seeing the Emperor's goodwill towards the brothers and that the latter remained unharmed by the darts that malice hurled at them, they were consumed with wrath. As the Emperor saw that Alexius although his beard was as yet scarce grown was held in high repute by all, he appointed him absolute General of the West and honoured him with the rank of Proedros. Of all the trophies which he set up throughout the West also and of the various rebels he conquered and brought as captives [45] to the Emperor sufficient has been said already. But these doings did not please those two slaves but rather fanned the flames of their envy; They went about growling and purposing evil against them in their hearts, and told the King many tales in confidence and others in public or suborned others to tell him, for their desire was, no matter by what means, to get these brothers out of the way. In this distressing situation the Comneni judged it prudent to cultivate the officers of the women's apartments and through them to win in still greater measure the Queen's affection. For the brothers were charming men and able with their varied wiles to soften even a heart of stone. Isaac could do this the more easily as the Queen some time before had chosen him to marry her own cousin; he was a perfect gentleman both in word and deed and most like my own father. But since his own affairs had prospered so well, he took much thought for his brother Alexius, and as the latter had formerly helped him with all his power in arranging his marriage, so he in his turn now desired to see Alexius stand high in the Queen's favour. It is said that the friends Orestes and Pylades had such a deep love for each other that in time of battle either would be quite indifferent to his own foes but would ward off those who attacked his friend, and either would offer his own breast to receive the darts thrown at the other. Exactly the same phenomenon could be witnessed in the case of these two. For either brother tried to anticipate the other's dangers; and whatever prizes and honours one gained, in short the good fortune of the one, the other considered his own, and vice versa, such close affection bound them to each other. By the help of heaven, Isaac's interests had been thus secured; and after no long interval the officials of the women's apartments lent a willing ear to Isaac's suggestion that the queen should adopt Alexius. The Queen listened to them; and the two brothers came to the palace on an appointed day, and then she adopted Alexius according to the ritual prescribed from of old for such cases. Thus for the future the Great Domestic of the Western armies was relieved of a great anxiety. Thenceforth they both visited the palace very often and after paying their respects to the Emperor and staying with him a little they went in to the Queen. All this still further inflamed the envy of others against them, as the Comneni were often assured, and consequently they lived in fear of being caught in their enemies' snares. As they had no protector, they cast about for a means by which, [46] with God's help, they might ensure safety for themselves. After revolving many plans with their mother and examining various schemes at various times they discovered one path which as far as man can judge, might lead to safety. This was to approach the Queen when some plausible reason offered, and tell her their secret. Yet they kept their plan under water and did not reveal their whole design to anyone, but like fishermen they were careful not to frighten away their prey. They intended, indeed, to run away but had been afraid to tell the Queen this, lest she might disclose their intentions to the emperor prematurely in her anxiety for the two parties, to wit, her husband and the brothers. After having settled on this plan, they turned their attention elsewhere for they were adepts in making full use of any opportunities that might occur.

II The Emperor was now too old to have expectations of a son and as he dreaded the inevitable stroke of death, he began to consider the question of his successor. At that time there was at court a certain Synadenus of Eastern origin and illustrious descent, fair of face, of profound intellect, courageous in battle, verging on young manhood, and above all akin to the emperor by race. In preference to all others the Emperor thought of leaving him as successor to the Empire, giving him the kingdom as his ancestral portion, so to speak, and in this he was ill-advised. For he would have ensured perfect safety and also regarded justice by bequeathing the imperial power to the Queen's son, Constantine; as the portion rightly accruing to him, as it were, through his grandfather and father, and this would have increased the Queen's confidence in him and gained her goodwill. However, the old man failed to see that he was arranging matters in a way which was not only unjust but also disastrous, and was begetting troubles for himself. The Queen heard whispers of this and was very sad as she foresaw danger to her son; but though she was despondent she did not openly voice her grief to anyone. This did not escape the notice of the Comneni and they determined, if they could find the opportunity they-sought to approach the Queen. Their mother furnished Isaac with a pretext for a conversation with the Queen, and his brother Alexius went with him. When they were admitted to the Queen Isaac said; "Lady, we do not behold you in the same health as heretofore, but you seem worried and obsessed by unbearable thoughts and without the courage to reveal your secret to anybody." However, she would not speak out for [47] some time, but sighing deeply replied: "It is not right to question those who live away from home, for that in itself is sufficient source of grief to them. But as for myself, alas! what sorrows have come upon me, one after the other, and how many more methinks are in store for me shortly." The brothers stood aloof and added no more words, but with eyes cast down and both hands covered, stood a minute plunged in thought and then made their usual obeisance and departed home in deep distress. The next day they came again to talk to her, and seeing that she looked at them more cheerfully than the day before, they both went close up to her and said: "You are our mistress and we are your most devoted slaves, ready to die, if need be, for our Queen. And do not let any consideration unnerve you and lead you to indecision." Upon these words they gave the Queen an oath and after freeing themselves from all suspicion they easily guessed her secret, for they were sharp-witted, shrewd, and expert in divining from a few words a man's deeply hidden and hitherto unexpressed opinion. Straightway they associated themselves still more closely with the Queen and making their goodwill clear to her by many proofs they promised they would bravely assist her in any undertaking to which she summoned them. "Rejoice with them that rejoice and weep with them that weep," [Rom 12:15] that is indeed the apostolic injunction, and this they willingly observed. They asked the Queen to count them as her countrymen and intimates as they were sprung from the same stock as she was; and one thing more they urged - that she should not hesitate to divulge it to them immediately if either she, or the Emperor, got wind of a plot being formed against them by their rivals, and thus save them from unconsciously falling into their enemies' snares. This favour they asked and begged her be of good cheer, saying that with God's help they would gladly bring adequate help and as far as depended on them, her son Constantine should not be ousted from the empire. And they insisted too in ratifying their agreement by oaths, for there was no time to lose because of their jealous opponents. So the brothers were relieved of a great anxiety and recovered" their spirits and from now on showed a cheerful countenance" in their conversations with the Emperor. They were both, but Alexius more especially, practised in concealing a secret intention and a deeply laid plan by external pretences. But as the burning envy of others was now growing into a mighty fire, and nothing of what was said against them to the Emperor [48] was any longer concealed from them owing to the agreement (with the Queen), they recognized that those two all-influential slaves were scheming to get them out of the way; consequently they no longer went together to the palace as had been their custom, but singly, on alternate days. This was a wise and Palamedean precaution to prevent their both perhaps falling into the barbarians' snares at the same time, for if only one were caught by the intrigues of those all-powerful Scythians, the other could escape. Such then was their precaution. However, matters turned out for the brothers very differently from what they had feared, for they anticipated their rivals in the race for power, as my story, starting from this point, will show very clearly.

The Empress was Maria of Alania.

However, Maria of Alania (qv), who figures so prominently in Anna Komnene's (qv) Alexiad, was actually Georgian.

Historical dictionary of Byzantium By John Hutchins Rosser page 11.

So if we go by the words of Anna Comnenus' Alexiad both the Comnenus brothers are claiming to have 'sprung' from the same stock as the Queen.

[TrueMacedonian]

It gets more interesting.

The mother of Anna Comnenus was Irene Ducas. Irene Ducas' mother was Maria of Bulgaria. Maria of Bulgaria's Grandfather was Ivan Vladislav who was the son of Aron who was the brother of Tsar Samuel.

[TrueMacedonian]

And from Comnenus we move to the Paeleologus Dynasty;




The Alexiad by Anna Comnenus

Maria of Bulgaria had another daughter, Anna Ducas, who married George Paeleologus.

[Homer MakeDonski]

Наспроти овие моронски објаснувања од редовите на официјалните џабелебарошки историчари на Македонија , или оние објаснувања од типот “како е можно и поради што Словените го славеле Царот на оној народ што тие го завладеале и му извршиле геноцид откако се населиле на територијата на Македонија во 6 век од нашата ера’’ напишани од магистри по историја , во еден од минатогодишните броеви на неделникот Фокус ...
Ваму се работи за нешто многу силно...

Сведоштво,многу јако сведоштво.

Една слика 1000 книги оспорува
-оние за т.н. словенско поткло
-оние за т.н. бугарско потекло
-оние за непостоечката симбиоза



Знаме, а не завеса(според Фокус) кое што македонскиот Цар Самуил го подарил како Велигденски поклон на царот германски Оттон III
Артефакт од 10-от век ,што вреди постојано да се прикажува и кој сам за себе вели


СТОП ЗА т.н.словенизација на МАКЕДОНИЈА

[Eddie_rebel]

Овој мотив - Александар поткренат во небото од орли (грифини) е доста чест во западна Европа, по таписерии, рељефи... не би ме зачудило и да не е подарок од Самуил.

Самоил во 973 година со брат му Арон отишол на дворот на германскиот цар да му го честита Велигден и да побара политичка поддршка. Како што доликува на гостин, веројатно, како подарок му однел нешто, а домаќинот, исто така, му возвратил. Имено, во музејот во Вирцбург се чува една свилена завеса на која е претставен орелскиот лет на Александар Македонски. На завесата е претставен Александар кому два орла (христијански симбол) на главата му ставаат златна круна со три крста! Не знаеме дали таа била подарокот за германскиот цар, но би можеле да претпоставиме!

Да не бидам погрешно сфатен, ама требаат докази.

[Homer MakeDonski]

Еве уште нешто Еди брате ,што оди во прилог на зацврстување на она што го имам пишано претходно.
Од артефактите пронајдени во Преспа и упокојувалиштето на ,последниот од нашите македонски цареви, Македонецот Самуил,неговиот саркофаг и деталите од неговата посмртна одора.



Сл. 123. Св. Ахил, Преспа, саркофаг Г: наметката на царот Самуил со царски симболи — детал (по Н. Муцопулос)

деталите говорат дека ништо не треба да се додаде .
Поздрав

извор