Tweet
ninemsn
All services
New
Reply
Delete
Archive
Junk
Sweep
Move to
Categories
Messaging
Options
George S
Picture of George S
Show/hide foldersShow/hide folders
Folders
Refresh
Show/hide foldersShow/hide foldersInbox 1125
Show/hide foldersShow/hide foldersJunk 53
Show/hide foldersShow/hide foldersDrafts 11
Show/hide foldersShow/hide foldersSent
Show/hide foldersShow/hide foldersDeleted 42
New folder
Show/hide quick viewsShow/hide quick views
Quick views
Documents
Flagged 1
Photos 13
New category
ads not by this site
risto stefov
View contact
Content from
Learn more|Turn off
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Attachment
First page
First page
Previous page
Previous page
Next page
Next page
Last page
Last page
Back to messages
Next messageNext message
Previous messagePrevious message
Macedonia Above all - Part 3
risto stefov
23/06/2013
To: ;
Picture of risto stefov
Macedonia Above all – Part 3
By Stoian Georgiev Tomovichin
Translated and Edited by Risto Stefov
[email protected]
June 23, 2013
Naturally I was not pleased with either of Vapcharov’s answers so I walked out of the lecture hall. I then immediately began to fashion an etching on a stamp with the word “Macedonia”. I worked for three nights with a knife, a needle and a number of other tools to create the stamp. I then placed blotting paper moistened with ink in a shoe box and began to stamp the word “Macedonia” on thousands of pieces of paper.
One word and a young conspirator kept the entire police force in the Blagoevgrad District busy and tense for the next two months. This went on until the dreaded Wednesday, November 26, 1956 when, at the entrance of our high school, my friend Toma and I were detained by two state security agents. I will tell you about this later.
When I was in the ninth grade in high school I was introduced to a dark eyed girl, not very pretty, but who spoke so sweetly that it felt like honey flowed from her mouth. It was not anything in particular that she talked about but whatever it was, in me a 15-16 year-old boy, she awakened a sense of idealism for which I gave it my all. Unfortunately the girl found another friend and I was left disappointed.
In 1954 I attended grade nine with a boy named Liupcho Rupanov. He lived in my neighbourhood and was very weak in math.
I don’t know how he managed but Liupcho completed grade nine. I on the other hand, who had much higher marks and an “A” in most subjects, did not make it! Why? I suspected because I was Macedonian! This was my first time coming into collision with the “Bulgarian way” and from then on I began my long and hard route to Macedonia.
My grade nine Bulgarian language class was taught by a lady teacher from Sofia who went by the last name Georgieva. I don’t know why but we, her students, among ourselves called her “the Goat”. She did not like me at all because I would not make the effort to speak literary Bulgarian. When I was asked a question I replied in the same language that I spoke at home. I refused to speak any differently. I preferred using Petrich words and expressions; the kind we used at home. Unfortunately that made her even madder and she did not hesitate to take her anger out on me.
What made her especially angry was when I intentionally said, “Madam this is the Macedonian language that I am speaking!”
But for the “Macedonian language” that I demonstrated in front of her, she failed me and I lost my entire year of school. I was very embittered by it, especially since I was one of the top students in my class and no one was better or faster in doing their school work than me.
Because I always helped my classmate Liupcho with his work, my classmates began to tease me saying: “The student made it into to the next grade while the teacher failed and will have to repeat grade nine.” I was called “the teacher” because I helped Liupcho with his math.
I lost a year and it caused me a lot of grief, especially the next year when I had to repeat grade nine. I went to school without any interest, despondent and with low morale.
I now realize that I was embittered for nothing for the one year I lost. What I lost afterwards for insisting on being a Macedonian and struggling for our Macedonian independence, was ten times worse, more significant and more frightening!
I caught up with Liupcho in grade ten and we again began to go to and from school together. That was in 1955 when we were both in our teen years and nearly every evening took the opportunity to go for a walk. In those days it was fashionable for two or three people to walk together. We walked from the restaurant “Iavorite” (maples) which we then called “Parkot” (Park) to the Petrich town square. The place was busy and there were unbroken rows of people flowing uninterrupted in both directions. If you ever wanted to meet someone, chances were you would find them there walking.
Both Liupcho and I became interested in two girls from the eighth grade in our high school. Their names were Velichka and Vaska. Both lived in our neighborhood so, for the next 3 to 4 months, we looked for ways to meet them and talk to them. The winter was very cold and we spent many cold days gathering courage until one day we finally managed to talk to them.
It was May 1956 and nature was already decorated with colorful flowers. The hills of Petrich Mountain were loud with the chorus of bird’s songs, many wonderful melodies competing; one bird attempting to out sing another, trying to prove its love or wanting to be loved. Amidst the many bird’s songs stood the song of the nightingale with that sweet, stretched out lovely melody “piu-piu-pii-piu-piu-pii.”
In spite of the great intellectual opportunities presented to us, no one as of yet has been able to solve the mystery of the bird’s song, to be able to translate it and describe what that chirping magic means. It is well known that birds have their own way of communicating, but what are they saying?
The spring aroma of the blooming grasses, the blossoming flowers attracts thousands of bees that constantly fly from flower to flower, tirelessly guided by instinct that they need to collect nectar for their offspring, not realizing that after forty days of living in this crazy game they leave this world without ever returning.
And in that wild frenzy of a living nature, in the middle of the cool and fresh Balkan air, I and “my” Velichka were slowly climbing up “Love lane” beside the hunter’s house. Finally after several months of fruitless chasing “our” girls, they finally came to the realization that Liupcho and I were serious boys worthy of their attention.
I asked Velichka: “Tell me Velichka, why did you avoid us for so long and never once stop and talk to me?”
And she said: “Well, because I am still very young.”
Indeed, she was only fourteen years old, a fragile, gentle little girl of medium build. But that did not matter to me because I wanted to have a friend for the future, someone I could enjoy being with and talking to. That is why I tried so many times to talk to her.
“Velichka,” I said to her seriously, “did you not see that all winter I was trying to meet you? Every time I passed by your house I looked at your window in hopes of seeing you.”
She lived only about 400 to 500 metres away from my house and the shortest route to my high school, which I took twice daily, was past her house on “Kiril and Metodi” Street. Every time I walked by her house, she stood at the window. So every day she met and intercepted my look until we finally met face to face that spring day.
As I spoke she bowed her head and listened in silence while gently digging at the soft moist soil with her foot. We stood alone on “Love lane” near some bushes. Finally, encouraged by her silence, I said: “Velichka, I can’t sleep at night because I think about you all the time”.
She looked at me with her shy eyes and quietly said: “I can’t sleep either.”
When I heard those words the entire world began to spin around me. I heard what she said but at the same time I could not believe that it was true. I looked at her with a stunned look on my face for about 20 to 30 seconds until finally, instinctively, I grabbed her by the arms and gave her a long passionate kiss on her hot lips.
That was one of the happiest moments in my life because it was the first kiss I had exchanged with a girl.
A great love began that day which would have been the envy of many. We found a quiet place near “Love lane” and saw each other and enjoyed our mutual love every day. We went to the cinema together. When they took us to “labour day” activities, be it harvesting chestnuts in Belasitsa or picking cotton in the fields, regardless of the different classes we attended, Velichka and I were always together. I felt really happy because our love was mutual, full and lasting. She truly believed in my feelings and hoped to become mine one day. We both felt like crying out of love. We used to say to each other: “Only death can separate us.” But as people often say, “Too much good is not good!”
So our love did not end well. About six months after our first meeting we were forcibly taken apart for an indefinite period of time, during which each of us lived on our own. It was a time when I fell in love with both Velichka and mother Macedonia! I had already made a stamp with the word “Macedonia” and had stamped thousands of pieces of paper and spread them all throughout the city Petrich and its surroundings.
I believed that there was reason for a man to live. I, along with my friend Toma, was devoted to our secret activities. It was the fall of 1956 and we both were students in the eleventh grade. Besides Toma, Ivanov and three other students from my class had joined our “organization”. They were Zhivko Donkiev and Vasil Kantardzhiev both from Petrich and Veselin Palushev from the village Kapotovo, who to this day has not stopped loving mother Macedonia.
Naturally I had Velichka, my first love involved in my secret deeds, who at the time was expected to embroider the flag of our next Macedonian revolution. Such was our youthful vigour and audacity. We all had sworn in the name of something sacred, but we did not know what that was, but we strongly wanted it to be something. We thought that in only a few nights we could organize thousands of Macedonians and like a bolt of lightning; we would strike and unite the three parts of Macedonia - Vardar, Pirin and Aegean!
We began to look for “like-minded” people in “Gotse Delchev” High School in order to build our Macedonian youth organization with people from the territory of Petrich, which was unheard of before and which, like my first love, I will never forget.
Then, on November 26, 1956, for the first time I fell into the paws of the State Security Services.
After detaining us at the entrance of “P.K. Iavarov” High School, the State Security agents brought us to the Ministry of Internal Affairs Regional Administration office in Petrich. The Chief of Administration there was Captain Shakin - an extremely wild person with a hideous look. Perhaps that’s why he chose such a career. For the many times I met with that man, I never became comfortable around him. But he never laid a finger on me!
I have met other chiefs like him, with higher and lower ranks, and in their eyes I found some warmth and, once in a while, I would even notice a smile. But never in this person! When you were in his grasp you felt like a mouse circled by a snake ready to strike.
Following his orders the guards took me into a room where a stout, tall agent was waiting for me.
He asked me my name, where I came from and why they had brought me here. I replied that I knew nothing about the case. He then began to search my pockets and when he found a crumpled piece of paper with the word “Macedonia” stamped on it, he cheerfully asked: “Where did you get this?” I said, “I found it on the street!”
He continued to search my pockets, including those inside my school sweater where he found several pieces of paper with the word “Macedonia” stamped on them. He looked at me with a victorious look in his glossy eyes as a half-smile developed on his lips, a sign of satisfaction. “And whose are these?” he asked sternly.
I took about 10 to 15 seconds to think about what to say, whether to lie or not? If I said they were not mine, then who put them in my pocket? My thoughts were moving at lightning speed looking for the best and most convincing answer to explain how the pieces of papers in his hand were not mine. Unfortunately the interrogator lost patience at my silence and once again yelled out: “Whose pieces of papers are these?!”
МАКЕДОНИЈА НАД СЕ - 3
Стојан Георгиев Томовичин
Јас, природно, не бев задоволен од двата одговора, ја напуштив салата и веднаш се зафатив да правам од друго клише со натпис “Македонија”. За три ноќи, со нож, игла и друг прибор го изработив клишето, подготвив во кутија за обувки тампон од попивателна хартија, наквасена со мастило и започнав да отпечатувам илијади примероци со тој единствен збор “Македонија”.
Еден збор и еден малечок конспиратор во текот на наредните два месеци ја држеа во напрегнатост целата милиција ба Благоевградскиот округ, додека не дојде оној ноемвриски ден, Среда, 26 Ноември 1956 година, кога пред влезот на нашата гимназија, мене и мојот пријател Томата, не задржаа двајца агенти од државната безбедност. Но, за тоа покасно.
Кога бев во IX клас на гимназијата, се запознав со едно црнооко девојче, не многу симпатично, но зборуваше толку слатко, небаре мед се лееше од нејзината уста. Не, нешто кој знае што зборуваше, туку во мене под напонот на 15-16 годишната возраст, разбуди едно чуство за совршенство, за кое што се би дал. Но, девојчето веќе си беше нашло пријател и јас останав разочаран од неподелената љубов.
Во 1954, во IX клас, учевме во една паралелка јас и едно момче од нашето маало. Се викаше Љупчо Рупанов, беше многу слаб ученик по математика.
Било како било, Љупчо го заврши IX клас, а јас кој имав само три оценки среден (3), а останатите беа четворки и петки, зацапав и тоа зошто? За тоа што бев Македонец! Тука за прв пат се удрив со Бугарштината и од тогаш почна мојот трилив пат кон Македонија.
Во IX клас Бугарски јазик ни придаваше софианка која се презиваше Георгиева. Незнам зашто, но ние учениците меѓу себе ја викавме “козата”. Таа госпоѓица многу се јадосуваше на мене зашто јас воопшто не се трудев да зборувам литературен Бугарски јазик. Кога раскажував урок, јас зборував како што си зборуваме дома. Редовно КЕ-КАВ, никогаш не ги употребував частиците “ШТЕ” и “ШЕ” за да изразам некоја глаголска форма за идно време.
Употребував типични петрички изрази: бегајте, елајте, немојте, неќу, сакам, бендисувам, ујдисувам, ќе дом, ќе терам, ќе пишам и уште многу други изрази кои таа не можеше да ги разбере. А кога ќе и речев “Максус скапах муцката на брдако” таа просто побеснуваше.
- Е другарке – и велев тогаш максус (намерно) - тоа е Македонски јазик.
За тој Македонски јазик што го демонстрирав пред неа, јас ја изгубив целата година. Многу се јадосував за ради тоа, а особено што бев меѓу најдобрите ученици во класот, а по математика никој не можеше да ги решава задачите подобро и побрзо од мене.
Соучениците ме зафркаваа: “Ученикот премина на X клас и учителот остана да го повтори IX клас”. “Учителот” бев јас зашто му помагав на Љупчо по математика.
Загубив една година и толку многу тагував по неа, што следната године, кога го повторував IX – клас, одев на училиште без интерес, очаен и со спласнато настроение.
Сега сфаќам дека напразно сум се јадосувал за таа загубена година, зашто она што потоа го загубив зареди докажувањето на нашата Македонска самобитност е десет пати поголемо, позначајно и пострашно!
Во X клас одново се стигнавме со Љупчо и пак заедно одевме и се враќавме од училиште. Тоа беше во 1955 година. Веќе ергенчиња, скоро секоја вечер со Љупчо излегувавме на прошетка. Во тие години традиција беше шетањето по двајце или тројца. Од ресторанот “Јаворите” кого тогаш го викавме “Паркот” до плоштадот на градот Петрич, течеше непрекината редица од луѓе во двата правци, и ако сакаше некого да го сретниш, задолжитело бе го нашол тука, се разбира доколку тој беше излезен на прошетка.
Двајцата со Љупчо почнавме да се интересираме за две ученички од осми клас на гимназијата во која и ние учевме. Се викаа Величка и Васка. И двете живееја во нашиот кварт. Во текот на наредните 3-4 месеци постојано баравме начин да ги сретниме и разговараме со нив. А зимата беше доста мразовита, и ние собравме доста студ додека најпосле успеавме да ги наговориме за разговор.
Беше веќе Мај 1956 година, а природата целата се беше накитила со својата шарена цветна промена. Петричка планина се огласуваше од оној неповторлив птичиј хор, од оној прекрасен натревар, која птичка поубаво, по мелодично да го исполни својот утрешен репертоар, да ја докаже љубовта кон љубењиот или љубената. Среде многузвучното чурликање, ефектно се издвојуваше песната на славејот со она мило растегнато “пиу-пиу-пии-пиу-пиу-пии”.
И покрај големите интелектуалци можности, човек сеуште не може да ја одгатне тајната на птичјиот говор, за да може да го опише волшебството на нивното чуруликање. А се знае дека тие имаат свој начин на комуницирање, но каков?
А пролетната арома на расцутените треви, дахот на свежото и зеленото го впиваа душите на илјадите пчели кои непрестано летаа од цветче на цветче, одлетуваа и долетуваа неуморно, водени од инстиктот дека треба да соберат нектар за својте поколенија, не сфаќајќи дека во тој луд натпревар после четириесетина дена живеење, заминуват без поврат од овој свет.
И во тој див кипеж на живата природа, среде ладот на свежиот Балкански воздух, јас и “мојата” Величка бавно се искачувавме по “Љубовните алеи” покрај ловечкиот дом. Најпосле по неколкумесечното бесплодно одење по “нашите” девојки, тие поверуваа дека и јас и Љупчо сме сериозни момчиња за да се поведе приближно следниот дијалог меѓу мене и Величка:
- Кажи Величке, зошто толку долго време одбегнуваше да застанеш и разговараш со мене?
- Па, затоа што мислам се уште сум малечка – рече таа.
Навистина, со своите четиринаесет години таа беше едно кревко, нежно девојче кое штотуку се беше оформило како девојка со среден раст, но мене многу ми се допадна и јас сакав да ја имам како идна пријателка, затоа и толку многу настојував да разговараме.
- Величе, не гледаш ли дека цела зима трчам по тебе? Цело време те барам да те видам на прозорецот, кога минувам покрај вас – реков јас сериозно.
Таа живееше на 400-500 метри далеку од нашата куќа и најкусиот пат за в гимназија кој го минував два пати дневно, беше нивната улица “Кирил и Методиј”. Секој пат кога минував крај нивната куќа, таа стоеше на прозорецот. Така, секој ден со погледот ме пресретнуваше и испраќаше, додека најпосле не дојде оној пролетен ден.
Јас и зборував, а таа со наведната глава молчеше и ровеше со врвот од обувката во меката влажна земја, до неколку грмушки на една од “Љубовните алеи”, до кој стоевме сами. Најпосле, охрабрен од нејзиното молчење и реков.
- Величке, по цели ноќи не можам да заспијам, само на тебе мислам!
На овие зборови таа ме погледна со срамежливите очи и тивко ми рече.
- И јас исто така.
Кога ги слушнав тие зборови како земјата да почна да се врти околу мене. Ја слушнав и истовремено не верував дека е вистина тоа што ми го рече. Ја гледав како замаен, како потонат во сон цели 20-30 секунди, додека најпосле инстиктивно не ја зграбив во прегратките, после што долго време страстно и ги целував жешките усни.
Тоа беше еден од најсреќните мигови што сум ги доживеал, зашто беше првиот бакнеж што го разменив со девојче во мојот живот.
Од тој ден започна една голема љубов, на која мнозина би завиделе. Почнавме секој ден да се среќаваме. Бевме си нашле едно тивко местенце покрај “Љубовните алеи”, кадешто секој ден одевме и се насладувавме на взаемната љубов. Во кино одевме секогаш заедно. Кога не носеа на “Трудов ден”, дали на берење костени во Беласица, или на берење памук во полето, независно што учевме во различни класови, јас и Величка секогаш бевме заедно. Се чуствувавме вистински среќни зашто љубовта ни беше взаемна, полна, без останок. Таа наполно веруваше во мојте чувства за да стане целосно моја. Се случуваше и двајцата да плачеме од љубов. Си велевме: “Само смртта може да не раздели”. Но како што луѓето велат “Многу арно не е за арно!”.
Така и нашата љубов не заврши добро. Половина година по нашата прва средба ние принудно се разделивме за неопределено време, време, кое секој од нас го живееше по свое. Тоа беше времето кога истовремено се заљубив и во Величка и во мајка Македонија! Веке го бев направил печатот со зборот “Македонија” и илијади примероци од тој за мене најмил збор расфрлив во градот Петрич и околината.
Верував, сега има смисла човек за што да живее. Бев посветил на моите тајни работи еден друг пријател, Томата. Веќе бевме ученици од XI клас, а тоа беше есента 1956 година. Освен Томата Иванов и други тројца ученици од нашиот клас се зачленија во нашата организација: Живко Донќев и Васил Кантарџиев, двајцата од Петрич и Веселин Палушев од с. Капотово, кој и до ден денешен не престана да ја сака мајка Македонија.
Природно, во мојте тајни дела ја бев посветил и мојата прва љубов - Величка, која требаше да го навезе знамето на идната Македонска револуција. Такви ни беа тогаш младешката полет и дрскост. Се заколнавме во името не нешто свето, кое се уште не знаевме што ќе биде, но кое многу силно го сакавме. Мислевме дека само за неколку ноќи ќе подготвиме илјадици Македонци и со еден секавичен удар ќе ги обединиме трите дела на Македонија – Вардарскиот, Пиринскиот и Егејскиот!
Почнавме да наоѓаме истомисленице и од гимназијата “Гоце Делчецв”, со цел да направиме Македонска младинска организација на територијата на градот Петрич, додека еден ден не се случи она, кое, како и првата моја љубов, никогаш нема да го заборавам.
Оној 26-ти Ноември 1956 година, кога за прв пат паднав во шепите на Државната безбедност.
Одкако не задржаа пред влезот на гимназијата “П.К. Јаворов”, не одведоа во Реонската управа на МВР (Министрерство за Бнатрежни Работи) во Петрич. Началник на управата тогаш беше капетан Шакин – еден исклучително див и одвратен тил. Дали затоа што службата му беше таква, дали дека физиономијата му беше грозна, одвратна, но тој изрод, толку пати да го сретнев по тоа, никогаш не мислев убаво за него. А со прст не ме допре!
Сум среќавал и други началници како него, со повисок и понизок чин, но во погледот ќе им сретнев некаква топлина, а на уште ќе забележев дури и насмевка. Но кај овој тил ниту едното ниту другото не можеше да се види. Кога му си на располагање, чувствуваш дека те гледа како змија, готов со очите да те испиев.
По негова наредба ме одведоа во една соба во која ме чекаше еден крупен и висок агент.
Ме праша како се викам, од каде сум и зошто ме водат кај него. Јас одговорив дека ништо не знам за случајот. Тогаш тој почна да ми ги пребарува џеповите и кога најде едно изгужвано ливче со името “Македонија”, радосно ме праша:
- А од каде го имаш ова нешто?
- Го најдов ви улицата – одговорив спокојно.
Продолжи со пребарување на џеповите од мојата ученичка блуза и од внатрежниот џеп извади неколу лисја исполнети со зборот “Македонија”. Ме погледна победнички со светнати од задоволство очи и со полусвисните усни ме запраша строго:
- А чии се овие лисја?
Само 10-15 секунди размислував каков одговор да дадам. Дали да излажам или не? Ако речам дека не се мој, тогаш, кој ми ги стави во џепот? Мислете молњевито ми работеа барајќи најдобра и најубедлива варијанта за да доказам дека лисјата кои иследникот ги држеше во својте раце, не се мои. Но иследникот завреска:
- Чии се овие лисја?
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
Warning
{3}
{3}
{3}
{3}
{3}
Favorite
{3}
Favorite
ninemsn
All services
New
Reply
Delete
Archive
Junk
Sweep
Move to
Categories
Messaging
Options
George S
Picture of George S
Show/hide foldersShow/hide folders
Folders
Refresh
Show/hide foldersShow/hide foldersInbox 1125
Show/hide foldersShow/hide foldersJunk 53
Show/hide foldersShow/hide foldersDrafts 11
Show/hide foldersShow/hide foldersSent
Show/hide foldersShow/hide foldersDeleted 42
New folder
Show/hide quick viewsShow/hide quick views
Quick views
Documents
Flagged 1
Photos 13
New category
ads not by this site
risto stefov
View contact
Content from
Learn more|Turn off
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Attachment
First page
First page
Previous page
Previous page
Next page
Next page
Last page
Last page
Back to messages
Next messageNext message
Previous messagePrevious message
Macedonia Above all - Part 3
risto stefov
23/06/2013
To: ;
Picture of risto stefov
Macedonia Above all – Part 3
By Stoian Georgiev Tomovichin
Translated and Edited by Risto Stefov
[email protected]
June 23, 2013
Naturally I was not pleased with either of Vapcharov’s answers so I walked out of the lecture hall. I then immediately began to fashion an etching on a stamp with the word “Macedonia”. I worked for three nights with a knife, a needle and a number of other tools to create the stamp. I then placed blotting paper moistened with ink in a shoe box and began to stamp the word “Macedonia” on thousands of pieces of paper.
One word and a young conspirator kept the entire police force in the Blagoevgrad District busy and tense for the next two months. This went on until the dreaded Wednesday, November 26, 1956 when, at the entrance of our high school, my friend Toma and I were detained by two state security agents. I will tell you about this later.
When I was in the ninth grade in high school I was introduced to a dark eyed girl, not very pretty, but who spoke so sweetly that it felt like honey flowed from her mouth. It was not anything in particular that she talked about but whatever it was, in me a 15-16 year-old boy, she awakened a sense of idealism for which I gave it my all. Unfortunately the girl found another friend and I was left disappointed.
In 1954 I attended grade nine with a boy named Liupcho Rupanov. He lived in my neighbourhood and was very weak in math.
I don’t know how he managed but Liupcho completed grade nine. I on the other hand, who had much higher marks and an “A” in most subjects, did not make it! Why? I suspected because I was Macedonian! This was my first time coming into collision with the “Bulgarian way” and from then on I began my long and hard route to Macedonia.
My grade nine Bulgarian language class was taught by a lady teacher from Sofia who went by the last name Georgieva. I don’t know why but we, her students, among ourselves called her “the Goat”. She did not like me at all because I would not make the effort to speak literary Bulgarian. When I was asked a question I replied in the same language that I spoke at home. I refused to speak any differently. I preferred using Petrich words and expressions; the kind we used at home. Unfortunately that made her even madder and she did not hesitate to take her anger out on me.
What made her especially angry was when I intentionally said, “Madam this is the Macedonian language that I am speaking!”
But for the “Macedonian language” that I demonstrated in front of her, she failed me and I lost my entire year of school. I was very embittered by it, especially since I was one of the top students in my class and no one was better or faster in doing their school work than me.
Because I always helped my classmate Liupcho with his work, my classmates began to tease me saying: “The student made it into to the next grade while the teacher failed and will have to repeat grade nine.” I was called “the teacher” because I helped Liupcho with his math.
I lost a year and it caused me a lot of grief, especially the next year when I had to repeat grade nine. I went to school without any interest, despondent and with low morale.
I now realize that I was embittered for nothing for the one year I lost. What I lost afterwards for insisting on being a Macedonian and struggling for our Macedonian independence, was ten times worse, more significant and more frightening!
I caught up with Liupcho in grade ten and we again began to go to and from school together. That was in 1955 when we were both in our teen years and nearly every evening took the opportunity to go for a walk. In those days it was fashionable for two or three people to walk together. We walked from the restaurant “Iavorite” (maples) which we then called “Parkot” (Park) to the Petrich town square. The place was busy and there were unbroken rows of people flowing uninterrupted in both directions. If you ever wanted to meet someone, chances were you would find them there walking.
Both Liupcho and I became interested in two girls from the eighth grade in our high school. Their names were Velichka and Vaska. Both lived in our neighborhood so, for the next 3 to 4 months, we looked for ways to meet them and talk to them. The winter was very cold and we spent many cold days gathering courage until one day we finally managed to talk to them.
It was May 1956 and nature was already decorated with colorful flowers. The hills of Petrich Mountain were loud with the chorus of bird’s songs, many wonderful melodies competing; one bird attempting to out sing another, trying to prove its love or wanting to be loved. Amidst the many bird’s songs stood the song of the nightingale with that sweet, stretched out lovely melody “piu-piu-pii-piu-piu-pii.”
In spite of the great intellectual opportunities presented to us, no one as of yet has been able to solve the mystery of the bird’s song, to be able to translate it and describe what that chirping magic means. It is well known that birds have their own way of communicating, but what are they saying?
The spring aroma of the blooming grasses, the blossoming flowers attracts thousands of bees that constantly fly from flower to flower, tirelessly guided by instinct that they need to collect nectar for their offspring, not realizing that after forty days of living in this crazy game they leave this world without ever returning.
And in that wild frenzy of a living nature, in the middle of the cool and fresh Balkan air, I and “my” Velichka were slowly climbing up “Love lane” beside the hunter’s house. Finally after several months of fruitless chasing “our” girls, they finally came to the realization that Liupcho and I were serious boys worthy of their attention.
I asked Velichka: “Tell me Velichka, why did you avoid us for so long and never once stop and talk to me?”
And she said: “Well, because I am still very young.”
Indeed, she was only fourteen years old, a fragile, gentle little girl of medium build. But that did not matter to me because I wanted to have a friend for the future, someone I could enjoy being with and talking to. That is why I tried so many times to talk to her.
“Velichka,” I said to her seriously, “did you not see that all winter I was trying to meet you? Every time I passed by your house I looked at your window in hopes of seeing you.”
She lived only about 400 to 500 metres away from my house and the shortest route to my high school, which I took twice daily, was past her house on “Kiril and Metodi” Street. Every time I walked by her house, she stood at the window. So every day she met and intercepted my look until we finally met face to face that spring day.
As I spoke she bowed her head and listened in silence while gently digging at the soft moist soil with her foot. We stood alone on “Love lane” near some bushes. Finally, encouraged by her silence, I said: “Velichka, I can’t sleep at night because I think about you all the time”.
She looked at me with her shy eyes and quietly said: “I can’t sleep either.”
When I heard those words the entire world began to spin around me. I heard what she said but at the same time I could not believe that it was true. I looked at her with a stunned look on my face for about 20 to 30 seconds until finally, instinctively, I grabbed her by the arms and gave her a long passionate kiss on her hot lips.
That was one of the happiest moments in my life because it was the first kiss I had exchanged with a girl.
A great love began that day which would have been the envy of many. We found a quiet place near “Love lane” and saw each other and enjoyed our mutual love every day. We went to the cinema together. When they took us to “labour day” activities, be it harvesting chestnuts in Belasitsa or picking cotton in the fields, regardless of the different classes we attended, Velichka and I were always together. I felt really happy because our love was mutual, full and lasting. She truly believed in my feelings and hoped to become mine one day. We both felt like crying out of love. We used to say to each other: “Only death can separate us.” But as people often say, “Too much good is not good!”
So our love did not end well. About six months after our first meeting we were forcibly taken apart for an indefinite period of time, during which each of us lived on our own. It was a time when I fell in love with both Velichka and mother Macedonia! I had already made a stamp with the word “Macedonia” and had stamped thousands of pieces of paper and spread them all throughout the city Petrich and its surroundings.
I believed that there was reason for a man to live. I, along with my friend Toma, was devoted to our secret activities. It was the fall of 1956 and we both were students in the eleventh grade. Besides Toma, Ivanov and three other students from my class had joined our “organization”. They were Zhivko Donkiev and Vasil Kantardzhiev both from Petrich and Veselin Palushev from the village Kapotovo, who to this day has not stopped loving mother Macedonia.
Naturally I had Velichka, my first love involved in my secret deeds, who at the time was expected to embroider the flag of our next Macedonian revolution. Such was our youthful vigour and audacity. We all had sworn in the name of something sacred, but we did not know what that was, but we strongly wanted it to be something. We thought that in only a few nights we could organize thousands of Macedonians and like a bolt of lightning; we would strike and unite the three parts of Macedonia - Vardar, Pirin and Aegean!
We began to look for “like-minded” people in “Gotse Delchev” High School in order to build our Macedonian youth organization with people from the territory of Petrich, which was unheard of before and which, like my first love, I will never forget.
Then, on November 26, 1956, for the first time I fell into the paws of the State Security Services.
After detaining us at the entrance of “P.K. Iavarov” High School, the State Security agents brought us to the Ministry of Internal Affairs Regional Administration office in Petrich. The Chief of Administration there was Captain Shakin - an extremely wild person with a hideous look. Perhaps that’s why he chose such a career. For the many times I met with that man, I never became comfortable around him. But he never laid a finger on me!
I have met other chiefs like him, with higher and lower ranks, and in their eyes I found some warmth and, once in a while, I would even notice a smile. But never in this person! When you were in his grasp you felt like a mouse circled by a snake ready to strike.
Following his orders the guards took me into a room where a stout, tall agent was waiting for me.
He asked me my name, where I came from and why they had brought me here. I replied that I knew nothing about the case. He then began to search my pockets and when he found a crumpled piece of paper with the word “Macedonia” stamped on it, he cheerfully asked: “Where did you get this?” I said, “I found it on the street!”
He continued to search my pockets, including those inside my school sweater where he found several pieces of paper with the word “Macedonia” stamped on them. He looked at me with a victorious look in his glossy eyes as a half-smile developed on his lips, a sign of satisfaction. “And whose are these?” he asked sternly.
I took about 10 to 15 seconds to think about what to say, whether to lie or not? If I said they were not mine, then who put them in my pocket? My thoughts were moving at lightning speed looking for the best and most convincing answer to explain how the pieces of papers in his hand were not mine. Unfortunately the interrogator lost patience at my silence and once again yelled out: “Whose pieces of papers are these?!”
МАКЕДОНИЈА НАД СЕ - 3
Стојан Георгиев Томовичин
Јас, природно, не бев задоволен од двата одговора, ја напуштив салата и веднаш се зафатив да правам од друго клише со натпис “Македонија”. За три ноќи, со нож, игла и друг прибор го изработив клишето, подготвив во кутија за обувки тампон од попивателна хартија, наквасена со мастило и започнав да отпечатувам илијади примероци со тој единствен збор “Македонија”.
Еден збор и еден малечок конспиратор во текот на наредните два месеци ја држеа во напрегнатост целата милиција ба Благоевградскиот округ, додека не дојде оној ноемвриски ден, Среда, 26 Ноември 1956 година, кога пред влезот на нашата гимназија, мене и мојот пријател Томата, не задржаа двајца агенти од државната безбедност. Но, за тоа покасно.
Кога бев во IX клас на гимназијата, се запознав со едно црнооко девојче, не многу симпатично, но зборуваше толку слатко, небаре мед се лееше од нејзината уста. Не, нешто кој знае што зборуваше, туку во мене под напонот на 15-16 годишната возраст, разбуди едно чуство за совршенство, за кое што се би дал. Но, девојчето веќе си беше нашло пријател и јас останав разочаран од неподелената љубов.
Во 1954, во IX клас, учевме во една паралелка јас и едно момче од нашето маало. Се викаше Љупчо Рупанов, беше многу слаб ученик по математика.
Било како било, Љупчо го заврши IX клас, а јас кој имав само три оценки среден (3), а останатите беа четворки и петки, зацапав и тоа зошто? За тоа што бев Македонец! Тука за прв пат се удрив со Бугарштината и од тогаш почна мојот трилив пат кон Македонија.
Во IX клас Бугарски јазик ни придаваше софианка која се презиваше Георгиева. Незнам зашто, но ние учениците меѓу себе ја викавме “козата”. Таа госпоѓица многу се јадосуваше на мене зашто јас воопшто не се трудев да зборувам литературен Бугарски јазик. Кога раскажував урок, јас зборував како што си зборуваме дома. Редовно КЕ-КАВ, никогаш не ги употребував частиците “ШТЕ” и “ШЕ” за да изразам некоја глаголска форма за идно време.
Употребував типични петрички изрази: бегајте, елајте, немојте, неќу, сакам, бендисувам, ујдисувам, ќе дом, ќе терам, ќе пишам и уште многу други изрази кои таа не можеше да ги разбере. А кога ќе и речев “Максус скапах муцката на брдако” таа просто побеснуваше.
- Е другарке – и велев тогаш максус (намерно) - тоа е Македонски јазик.
За тој Македонски јазик што го демонстрирав пред неа, јас ја изгубив целата година. Многу се јадосував за ради тоа, а особено што бев меѓу најдобрите ученици во класот, а по математика никој не можеше да ги решава задачите подобро и побрзо од мене.
Соучениците ме зафркаваа: “Ученикот премина на X клас и учителот остана да го повтори IX клас”. “Учителот” бев јас зашто му помагав на Љупчо по математика.
Загубив една година и толку многу тагував по неа, што следната године, кога го повторував IX – клас, одев на училиште без интерес, очаен и со спласнато настроение.
Сега сфаќам дека напразно сум се јадосувал за таа загубена година, зашто она што потоа го загубив зареди докажувањето на нашата Македонска самобитност е десет пати поголемо, позначајно и пострашно!
Во X клас одново се стигнавме со Љупчо и пак заедно одевме и се враќавме од училиште. Тоа беше во 1955 година. Веќе ергенчиња, скоро секоја вечер со Љупчо излегувавме на прошетка. Во тие години традиција беше шетањето по двајце или тројца. Од ресторанот “Јаворите” кого тогаш го викавме “Паркот” до плоштадот на градот Петрич, течеше непрекината редица од луѓе во двата правци, и ако сакаше некого да го сретниш, задолжитело бе го нашол тука, се разбира доколку тој беше излезен на прошетка.
Двајцата со Љупчо почнавме да се интересираме за две ученички од осми клас на гимназијата во која и ние учевме. Се викаа Величка и Васка. И двете живееја во нашиот кварт. Во текот на наредните 3-4 месеци постојано баравме начин да ги сретниме и разговараме со нив. А зимата беше доста мразовита, и ние собравме доста студ додека најпосле успеавме да ги наговориме за разговор.
Беше веќе Мај 1956 година, а природата целата се беше накитила со својата шарена цветна промена. Петричка планина се огласуваше од оној неповторлив птичиј хор, од оној прекрасен натревар, која птичка поубаво, по мелодично да го исполни својот утрешен репертоар, да ја докаже љубовта кон љубењиот или љубената. Среде многузвучното чурликање, ефектно се издвојуваше песната на славејот со она мило растегнато “пиу-пиу-пии-пиу-пиу-пии”.
И покрај големите интелектуалци можности, човек сеуште не може да ја одгатне тајната на птичјиот говор, за да може да го опише волшебството на нивното чуруликање. А се знае дека тие имаат свој начин на комуницирање, но каков?
А пролетната арома на расцутените треви, дахот на свежото и зеленото го впиваа душите на илјадите пчели кои непрестано летаа од цветче на цветче, одлетуваа и долетуваа неуморно, водени од инстиктот дека треба да соберат нектар за својте поколенија, не сфаќајќи дека во тој луд натпревар после четириесетина дена живеење, заминуват без поврат од овој свет.
И во тој див кипеж на живата природа, среде ладот на свежиот Балкански воздух, јас и “мојата” Величка бавно се искачувавме по “Љубовните алеи” покрај ловечкиот дом. Најпосле по неколкумесечното бесплодно одење по “нашите” девојки, тие поверуваа дека и јас и Љупчо сме сериозни момчиња за да се поведе приближно следниот дијалог меѓу мене и Величка:
- Кажи Величке, зошто толку долго време одбегнуваше да застанеш и разговараш со мене?
- Па, затоа што мислам се уште сум малечка – рече таа.
Навистина, со своите четиринаесет години таа беше едно кревко, нежно девојче кое штотуку се беше оформило како девојка со среден раст, но мене многу ми се допадна и јас сакав да ја имам како идна пријателка, затоа и толку многу настојував да разговараме.
- Величе, не гледаш ли дека цела зима трчам по тебе? Цело време те барам да те видам на прозорецот, кога минувам покрај вас – реков јас сериозно.
Таа живееше на 400-500 метри далеку од нашата куќа и најкусиот пат за в гимназија кој го минував два пати дневно, беше нивната улица “Кирил и Методиј”. Секој пат кога минував крај нивната куќа, таа стоеше на прозорецот. Така, секој ден со погледот ме пресретнуваше и испраќаше, додека најпосле не дојде оној пролетен ден.
Јас и зборував, а таа со наведната глава молчеше и ровеше со врвот од обувката во меката влажна земја, до неколку грмушки на една од “Љубовните алеи”, до кој стоевме сами. Најпосле, охрабрен од нејзиното молчење и реков.
- Величке, по цели ноќи не можам да заспијам, само на тебе мислам!
На овие зборови таа ме погледна со срамежливите очи и тивко ми рече.
- И јас исто така.
Кога ги слушнав тие зборови како земјата да почна да се врти околу мене. Ја слушнав и истовремено не верував дека е вистина тоа што ми го рече. Ја гледав како замаен, како потонат во сон цели 20-30 секунди, додека најпосле инстиктивно не ја зграбив во прегратките, после што долго време страстно и ги целував жешките усни.
Тоа беше еден од најсреќните мигови што сум ги доживеал, зашто беше првиот бакнеж што го разменив со девојче во мојот живот.
Од тој ден започна една голема љубов, на која мнозина би завиделе. Почнавме секој ден да се среќаваме. Бевме си нашле едно тивко местенце покрај “Љубовните алеи”, кадешто секој ден одевме и се насладувавме на взаемната љубов. Во кино одевме секогаш заедно. Кога не носеа на “Трудов ден”, дали на берење костени во Беласица, или на берење памук во полето, независно што учевме во различни класови, јас и Величка секогаш бевме заедно. Се чуствувавме вистински среќни зашто љубовта ни беше взаемна, полна, без останок. Таа наполно веруваше во мојте чувства за да стане целосно моја. Се случуваше и двајцата да плачеме од љубов. Си велевме: “Само смртта може да не раздели”. Но како што луѓето велат “Многу арно не е за арно!”.
Така и нашата љубов не заврши добро. Половина година по нашата прва средба ние принудно се разделивме за неопределено време, време, кое секој од нас го живееше по свое. Тоа беше времето кога истовремено се заљубив и во Величка и во мајка Македонија! Веке го бев направил печатот со зборот “Македонија” и илијади примероци од тој за мене најмил збор расфрлив во градот Петрич и околината.
Верував, сега има смисла човек за што да живее. Бев посветил на моите тајни работи еден друг пријател, Томата. Веќе бевме ученици од XI клас, а тоа беше есента 1956 година. Освен Томата Иванов и други тројца ученици од нашиот клас се зачленија во нашата организација: Живко Донќев и Васил Кантарџиев, двајцата од Петрич и Веселин Палушев од с. Капотово, кој и до ден денешен не престана да ја сака мајка Македонија.
Природно, во мојте тајни дела ја бев посветил и мојата прва љубов - Величка, која требаше да го навезе знамето на идната Македонска револуција. Такви ни беа тогаш младешката полет и дрскост. Се заколнавме во името не нешто свето, кое се уште не знаевме што ќе биде, но кое многу силно го сакавме. Мислевме дека само за неколку ноќи ќе подготвиме илјадици Македонци и со еден секавичен удар ќе ги обединиме трите дела на Македонија – Вардарскиот, Пиринскиот и Егејскиот!
Почнавме да наоѓаме истомисленице и од гимназијата “Гоце Делчецв”, со цел да направиме Македонска младинска организација на територијата на градот Петрич, додека еден ден не се случи она, кое, како и првата моја љубов, никогаш нема да го заборавам.
Оној 26-ти Ноември 1956 година, кога за прв пат паднав во шепите на Државната безбедност.
Одкако не задржаа пред влезот на гимназијата “П.К. Јаворов”, не одведоа во Реонската управа на МВР (Министрерство за Бнатрежни Работи) во Петрич. Началник на управата тогаш беше капетан Шакин – еден исклучително див и одвратен тил. Дали затоа што службата му беше таква, дали дека физиономијата му беше грозна, одвратна, но тој изрод, толку пати да го сретнев по тоа, никогаш не мислев убаво за него. А со прст не ме допре!
Сум среќавал и други началници како него, со повисок и понизок чин, но во погледот ќе им сретнев некаква топлина, а на уште ќе забележев дури и насмевка. Но кај овој тил ниту едното ниту другото не можеше да се види. Кога му си на располагање, чувствуваш дека те гледа како змија, готов со очите да те испиев.
По негова наредба ме одведоа во една соба во која ме чекаше еден крупен и висок агент.
Ме праша како се викам, од каде сум и зошто ме водат кај него. Јас одговорив дека ништо не знам за случајот. Тогаш тој почна да ми ги пребарува џеповите и кога најде едно изгужвано ливче со името “Македонија”, радосно ме праша:
- А од каде го имаш ова нешто?
- Го најдов ви улицата – одговорив спокојно.
Продолжи со пребарување на џеповите од мојата ученичка блуза и од внатрежниот џеп извади неколу лисја исполнети со зборот “Македонија”. Ме погледна победнички со светнати од задоволство очи и со полусвисните усни ме запраша строго:
- А чии се овие лисја?
Само 10-15 секунди размислував каков одговор да дадам. Дали да излажам или не? Ако речам дека не се мој, тогаш, кој ми ги стави во џепот? Мислете молњевито ми работеа барајќи најдобра и најубедлива варијанта за да доказам дека лисјата кои иследникот ги држеше во својте раце, не се мои. Но иследникот завреска:
- Чии се овие лисја?
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
Warning
{3}
{3}
{3}
{3}
{3}
Favorite
{3}
Favorite
All services
New
Reply
Delete
Archive
Junk
Sweep
Move to
Categories
Messaging
Options
George S
Picture of George S
Show/hide foldersShow/hide folders
Folders
Refresh
Show/hide foldersShow/hide foldersInbox 1125
Show/hide foldersShow/hide foldersJunk 53
Show/hide foldersShow/hide foldersDrafts 11
Show/hide foldersShow/hide foldersSent
Show/hide foldersShow/hide foldersDeleted 42
New folder
Show/hide quick viewsShow/hide quick views
Quick views
Documents
Flagged 1
Photos 13
New category
ads not by this site
risto stefov
View contact
Content from
Learn more|Turn off
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Attachment
First page
First page
Previous page
Previous page
Next page
Next page
Last page
Last page
Back to messages
Next messageNext message
Previous messagePrevious message
Macedonia Above all - Part 3
risto stefov
23/06/2013
To: ;
Picture of risto stefov
Macedonia Above all – Part 3
By Stoian Georgiev Tomovichin
Translated and Edited by Risto Stefov
[email protected]
June 23, 2013
Naturally I was not pleased with either of Vapcharov’s answers so I walked out of the lecture hall. I then immediately began to fashion an etching on a stamp with the word “Macedonia”. I worked for three nights with a knife, a needle and a number of other tools to create the stamp. I then placed blotting paper moistened with ink in a shoe box and began to stamp the word “Macedonia” on thousands of pieces of paper.
One word and a young conspirator kept the entire police force in the Blagoevgrad District busy and tense for the next two months. This went on until the dreaded Wednesday, November 26, 1956 when, at the entrance of our high school, my friend Toma and I were detained by two state security agents. I will tell you about this later.
When I was in the ninth grade in high school I was introduced to a dark eyed girl, not very pretty, but who spoke so sweetly that it felt like honey flowed from her mouth. It was not anything in particular that she talked about but whatever it was, in me a 15-16 year-old boy, she awakened a sense of idealism for which I gave it my all. Unfortunately the girl found another friend and I was left disappointed.
In 1954 I attended grade nine with a boy named Liupcho Rupanov. He lived in my neighbourhood and was very weak in math.
I don’t know how he managed but Liupcho completed grade nine. I on the other hand, who had much higher marks and an “A” in most subjects, did not make it! Why? I suspected because I was Macedonian! This was my first time coming into collision with the “Bulgarian way” and from then on I began my long and hard route to Macedonia.
My grade nine Bulgarian language class was taught by a lady teacher from Sofia who went by the last name Georgieva. I don’t know why but we, her students, among ourselves called her “the Goat”. She did not like me at all because I would not make the effort to speak literary Bulgarian. When I was asked a question I replied in the same language that I spoke at home. I refused to speak any differently. I preferred using Petrich words and expressions; the kind we used at home. Unfortunately that made her even madder and she did not hesitate to take her anger out on me.
What made her especially angry was when I intentionally said, “Madam this is the Macedonian language that I am speaking!”
But for the “Macedonian language” that I demonstrated in front of her, she failed me and I lost my entire year of school. I was very embittered by it, especially since I was one of the top students in my class and no one was better or faster in doing their school work than me.
Because I always helped my classmate Liupcho with his work, my classmates began to tease me saying: “The student made it into to the next grade while the teacher failed and will have to repeat grade nine.” I was called “the teacher” because I helped Liupcho with his math.
I lost a year and it caused me a lot of grief, especially the next year when I had to repeat grade nine. I went to school without any interest, despondent and with low morale.
I now realize that I was embittered for nothing for the one year I lost. What I lost afterwards for insisting on being a Macedonian and struggling for our Macedonian independence, was ten times worse, more significant and more frightening!
I caught up with Liupcho in grade ten and we again began to go to and from school together. That was in 1955 when we were both in our teen years and nearly every evening took the opportunity to go for a walk. In those days it was fashionable for two or three people to walk together. We walked from the restaurant “Iavorite” (maples) which we then called “Parkot” (Park) to the Petrich town square. The place was busy and there were unbroken rows of people flowing uninterrupted in both directions. If you ever wanted to meet someone, chances were you would find them there walking.
Both Liupcho and I became interested in two girls from the eighth grade in our high school. Their names were Velichka and Vaska. Both lived in our neighborhood so, for the next 3 to 4 months, we looked for ways to meet them and talk to them. The winter was very cold and we spent many cold days gathering courage until one day we finally managed to talk to them.
It was May 1956 and nature was already decorated with colorful flowers. The hills of Petrich Mountain were loud with the chorus of bird’s songs, many wonderful melodies competing; one bird attempting to out sing another, trying to prove its love or wanting to be loved. Amidst the many bird’s songs stood the song of the nightingale with that sweet, stretched out lovely melody “piu-piu-pii-piu-piu-pii.”
In spite of the great intellectual opportunities presented to us, no one as of yet has been able to solve the mystery of the bird’s song, to be able to translate it and describe what that chirping magic means. It is well known that birds have their own way of communicating, but what are they saying?
The spring aroma of the blooming grasses, the blossoming flowers attracts thousands of bees that constantly fly from flower to flower, tirelessly guided by instinct that they need to collect nectar for their offspring, not realizing that after forty days of living in this crazy game they leave this world without ever returning.
And in that wild frenzy of a living nature, in the middle of the cool and fresh Balkan air, I and “my” Velichka were slowly climbing up “Love lane” beside the hunter’s house. Finally after several months of fruitless chasing “our” girls, they finally came to the realization that Liupcho and I were serious boys worthy of their attention.
I asked Velichka: “Tell me Velichka, why did you avoid us for so long and never once stop and talk to me?”
And she said: “Well, because I am still very young.”
Indeed, she was only fourteen years old, a fragile, gentle little girl of medium build. But that did not matter to me because I wanted to have a friend for the future, someone I could enjoy being with and talking to. That is why I tried so many times to talk to her.
“Velichka,” I said to her seriously, “did you not see that all winter I was trying to meet you? Every time I passed by your house I looked at your window in hopes of seeing you.”
She lived only about 400 to 500 metres away from my house and the shortest route to my high school, which I took twice daily, was past her house on “Kiril and Metodi” Street. Every time I walked by her house, she stood at the window. So every day she met and intercepted my look until we finally met face to face that spring day.
As I spoke she bowed her head and listened in silence while gently digging at the soft moist soil with her foot. We stood alone on “Love lane” near some bushes. Finally, encouraged by her silence, I said: “Velichka, I can’t sleep at night because I think about you all the time”.
She looked at me with her shy eyes and quietly said: “I can’t sleep either.”
When I heard those words the entire world began to spin around me. I heard what she said but at the same time I could not believe that it was true. I looked at her with a stunned look on my face for about 20 to 30 seconds until finally, instinctively, I grabbed her by the arms and gave her a long passionate kiss on her hot lips.
That was one of the happiest moments in my life because it was the first kiss I had exchanged with a girl.
A great love began that day which would have been the envy of many. We found a quiet place near “Love lane” and saw each other and enjoyed our mutual love every day. We went to the cinema together. When they took us to “labour day” activities, be it harvesting chestnuts in Belasitsa or picking cotton in the fields, regardless of the different classes we attended, Velichka and I were always together. I felt really happy because our love was mutual, full and lasting. She truly believed in my feelings and hoped to become mine one day. We both felt like crying out of love. We used to say to each other: “Only death can separate us.” But as people often say, “Too much good is not good!”
So our love did not end well. About six months after our first meeting we were forcibly taken apart for an indefinite period of time, during which each of us lived on our own. It was a time when I fell in love with both Velichka and mother Macedonia! I had already made a stamp with the word “Macedonia” and had stamped thousands of pieces of paper and spread them all throughout the city Petrich and its surroundings.
I believed that there was reason for a man to live. I, along with my friend Toma, was devoted to our secret activities. It was the fall of 1956 and we both were students in the eleventh grade. Besides Toma, Ivanov and three other students from my class had joined our “organization”. They were Zhivko Donkiev and Vasil Kantardzhiev both from Petrich and Veselin Palushev from the village Kapotovo, who to this day has not stopped loving mother Macedonia.
Naturally I had Velichka, my first love involved in my secret deeds, who at the time was expected to embroider the flag of our next Macedonian revolution. Such was our youthful vigour and audacity. We all had sworn in the name of something sacred, but we did not know what that was, but we strongly wanted it to be something. We thought that in only a few nights we could organize thousands of Macedonians and like a bolt of lightning; we would strike and unite the three parts of Macedonia - Vardar, Pirin and Aegean!
We began to look for “like-minded” people in “Gotse Delchev” High School in order to build our Macedonian youth organization with people from the territory of Petrich, which was unheard of before and which, like my first love, I will never forget.
Then, on November 26, 1956, for the first time I fell into the paws of the State Security Services.
After detaining us at the entrance of “P.K. Iavarov” High School, the State Security agents brought us to the Ministry of Internal Affairs Regional Administration office in Petrich. The Chief of Administration there was Captain Shakin - an extremely wild person with a hideous look. Perhaps that’s why he chose such a career. For the many times I met with that man, I never became comfortable around him. But he never laid a finger on me!
I have met other chiefs like him, with higher and lower ranks, and in their eyes I found some warmth and, once in a while, I would even notice a smile. But never in this person! When you were in his grasp you felt like a mouse circled by a snake ready to strike.
Following his orders the guards took me into a room where a stout, tall agent was waiting for me.
He asked me my name, where I came from and why they had brought me here. I replied that I knew nothing about the case. He then began to search my pockets and when he found a crumpled piece of paper with the word “Macedonia” stamped on it, he cheerfully asked: “Where did you get this?” I said, “I found it on the street!”
He continued to search my pockets, including those inside my school sweater where he found several pieces of paper with the word “Macedonia” stamped on them. He looked at me with a victorious look in his glossy eyes as a half-smile developed on his lips, a sign of satisfaction. “And whose are these?” he asked sternly.
I took about 10 to 15 seconds to think about what to say, whether to lie or not? If I said they were not mine, then who put them in my pocket? My thoughts were moving at lightning speed looking for the best and most convincing answer to explain how the pieces of papers in his hand were not mine. Unfortunately the interrogator lost patience at my silence and once again yelled out: “Whose pieces of papers are these?!”
МАКЕДОНИЈА НАД СЕ - 3
Стојан Георгиев Томовичин
Јас, природно, не бев задоволен од двата одговора, ја напуштив салата и веднаш се зафатив да правам од друго клише со натпис “Македонија”. За три ноќи, со нож, игла и друг прибор го изработив клишето, подготвив во кутија за обувки тампон од попивателна хартија, наквасена со мастило и започнав да отпечатувам илијади примероци со тој единствен збор “Македонија”.
Еден збор и еден малечок конспиратор во текот на наредните два месеци ја држеа во напрегнатост целата милиција ба Благоевградскиот округ, додека не дојде оној ноемвриски ден, Среда, 26 Ноември 1956 година, кога пред влезот на нашата гимназија, мене и мојот пријател Томата, не задржаа двајца агенти од државната безбедност. Но, за тоа покасно.
Кога бев во IX клас на гимназијата, се запознав со едно црнооко девојче, не многу симпатично, но зборуваше толку слатко, небаре мед се лееше од нејзината уста. Не, нешто кој знае што зборуваше, туку во мене под напонот на 15-16 годишната возраст, разбуди едно чуство за совршенство, за кое што се би дал. Но, девојчето веќе си беше нашло пријател и јас останав разочаран од неподелената љубов.
Во 1954, во IX клас, учевме во една паралелка јас и едно момче од нашето маало. Се викаше Љупчо Рупанов, беше многу слаб ученик по математика.
Било како било, Љупчо го заврши IX клас, а јас кој имав само три оценки среден (3), а останатите беа четворки и петки, зацапав и тоа зошто? За тоа што бев Македонец! Тука за прв пат се удрив со Бугарштината и од тогаш почна мојот трилив пат кон Македонија.
Во IX клас Бугарски јазик ни придаваше софианка која се презиваше Георгиева. Незнам зашто, но ние учениците меѓу себе ја викавме “козата”. Таа госпоѓица многу се јадосуваше на мене зашто јас воопшто не се трудев да зборувам литературен Бугарски јазик. Кога раскажував урок, јас зборував како што си зборуваме дома. Редовно КЕ-КАВ, никогаш не ги употребував частиците “ШТЕ” и “ШЕ” за да изразам некоја глаголска форма за идно време.
Употребував типични петрички изрази: бегајте, елајте, немојте, неќу, сакам, бендисувам, ујдисувам, ќе дом, ќе терам, ќе пишам и уште многу други изрази кои таа не можеше да ги разбере. А кога ќе и речев “Максус скапах муцката на брдако” таа просто побеснуваше.
- Е другарке – и велев тогаш максус (намерно) - тоа е Македонски јазик.
За тој Македонски јазик што го демонстрирав пред неа, јас ја изгубив целата година. Многу се јадосував за ради тоа, а особено што бев меѓу најдобрите ученици во класот, а по математика никој не можеше да ги решава задачите подобро и побрзо од мене.
Соучениците ме зафркаваа: “Ученикот премина на X клас и учителот остана да го повтори IX клас”. “Учителот” бев јас зашто му помагав на Љупчо по математика.
Загубив една година и толку многу тагував по неа, што следната године, кога го повторував IX – клас, одев на училиште без интерес, очаен и со спласнато настроение.
Сега сфаќам дека напразно сум се јадосувал за таа загубена година, зашто она што потоа го загубив зареди докажувањето на нашата Македонска самобитност е десет пати поголемо, позначајно и пострашно!
Во X клас одново се стигнавме со Љупчо и пак заедно одевме и се враќавме од училиште. Тоа беше во 1955 година. Веќе ергенчиња, скоро секоја вечер со Љупчо излегувавме на прошетка. Во тие години традиција беше шетањето по двајце или тројца. Од ресторанот “Јаворите” кого тогаш го викавме “Паркот” до плоштадот на градот Петрич, течеше непрекината редица од луѓе во двата правци, и ако сакаше некого да го сретниш, задолжитело бе го нашол тука, се разбира доколку тој беше излезен на прошетка.
Двајцата со Љупчо почнавме да се интересираме за две ученички од осми клас на гимназијата во која и ние учевме. Се викаа Величка и Васка. И двете живееја во нашиот кварт. Во текот на наредните 3-4 месеци постојано баравме начин да ги сретниме и разговараме со нив. А зимата беше доста мразовита, и ние собравме доста студ додека најпосле успеавме да ги наговориме за разговор.
Беше веќе Мај 1956 година, а природата целата се беше накитила со својата шарена цветна промена. Петричка планина се огласуваше од оној неповторлив птичиј хор, од оној прекрасен натревар, која птичка поубаво, по мелодично да го исполни својот утрешен репертоар, да ја докаже љубовта кон љубењиот или љубената. Среде многузвучното чурликање, ефектно се издвојуваше песната на славејот со она мило растегнато “пиу-пиу-пии-пиу-пиу-пии”.
И покрај големите интелектуалци можности, човек сеуште не може да ја одгатне тајната на птичјиот говор, за да може да го опише волшебството на нивното чуруликање. А се знае дека тие имаат свој начин на комуницирање, но каков?
А пролетната арома на расцутените треви, дахот на свежото и зеленото го впиваа душите на илјадите пчели кои непрестано летаа од цветче на цветче, одлетуваа и долетуваа неуморно, водени од инстиктот дека треба да соберат нектар за својте поколенија, не сфаќајќи дека во тој луд натпревар после четириесетина дена живеење, заминуват без поврат од овој свет.
И во тој див кипеж на живата природа, среде ладот на свежиот Балкански воздух, јас и “мојата” Величка бавно се искачувавме по “Љубовните алеи” покрај ловечкиот дом. Најпосле по неколкумесечното бесплодно одење по “нашите” девојки, тие поверуваа дека и јас и Љупчо сме сериозни момчиња за да се поведе приближно следниот дијалог меѓу мене и Величка:
- Кажи Величке, зошто толку долго време одбегнуваше да застанеш и разговараш со мене?
- Па, затоа што мислам се уште сум малечка – рече таа.
Навистина, со своите четиринаесет години таа беше едно кревко, нежно девојче кое штотуку се беше оформило како девојка со среден раст, но мене многу ми се допадна и јас сакав да ја имам како идна пријателка, затоа и толку многу настојував да разговараме.
- Величе, не гледаш ли дека цела зима трчам по тебе? Цело време те барам да те видам на прозорецот, кога минувам покрај вас – реков јас сериозно.
Таа живееше на 400-500 метри далеку од нашата куќа и најкусиот пат за в гимназија кој го минував два пати дневно, беше нивната улица “Кирил и Методиј”. Секој пат кога минував крај нивната куќа, таа стоеше на прозорецот. Така, секој ден со погледот ме пресретнуваше и испраќаше, додека најпосле не дојде оној пролетен ден.
Јас и зборував, а таа со наведната глава молчеше и ровеше со врвот од обувката во меката влажна земја, до неколку грмушки на една од “Љубовните алеи”, до кој стоевме сами. Најпосле, охрабрен од нејзиното молчење и реков.
- Величке, по цели ноќи не можам да заспијам, само на тебе мислам!
На овие зборови таа ме погледна со срамежливите очи и тивко ми рече.
- И јас исто така.
Кога ги слушнав тие зборови како земјата да почна да се врти околу мене. Ја слушнав и истовремено не верував дека е вистина тоа што ми го рече. Ја гледав како замаен, како потонат во сон цели 20-30 секунди, додека најпосле инстиктивно не ја зграбив во прегратките, после што долго време страстно и ги целував жешките усни.
Тоа беше еден од најсреќните мигови што сум ги доживеал, зашто беше првиот бакнеж што го разменив со девојче во мојот живот.
Од тој ден започна една голема љубов, на која мнозина би завиделе. Почнавме секој ден да се среќаваме. Бевме си нашле едно тивко местенце покрај “Љубовните алеи”, кадешто секој ден одевме и се насладувавме на взаемната љубов. Во кино одевме секогаш заедно. Кога не носеа на “Трудов ден”, дали на берење костени во Беласица, или на берење памук во полето, независно што учевме во различни класови, јас и Величка секогаш бевме заедно. Се чуствувавме вистински среќни зашто љубовта ни беше взаемна, полна, без останок. Таа наполно веруваше во мојте чувства за да стане целосно моја. Се случуваше и двајцата да плачеме од љубов. Си велевме: “Само смртта може да не раздели”. Но како што луѓето велат “Многу арно не е за арно!”.
Така и нашата љубов не заврши добро. Половина година по нашата прва средба ние принудно се разделивме за неопределено време, време, кое секој од нас го живееше по свое. Тоа беше времето кога истовремено се заљубив и во Величка и во мајка Македонија! Веке го бев направил печатот со зборот “Македонија” и илијади примероци од тој за мене најмил збор расфрлив во градот Петрич и околината.
Верував, сега има смисла човек за што да живее. Бев посветил на моите тајни работи еден друг пријател, Томата. Веќе бевме ученици од XI клас, а тоа беше есента 1956 година. Освен Томата Иванов и други тројца ученици од нашиот клас се зачленија во нашата организација: Живко Донќев и Васил Кантарџиев, двајцата од Петрич и Веселин Палушев од с. Капотово, кој и до ден денешен не престана да ја сака мајка Македонија.
Природно, во мојте тајни дела ја бев посветил и мојата прва љубов - Величка, која требаше да го навезе знамето на идната Македонска револуција. Такви ни беа тогаш младешката полет и дрскост. Се заколнавме во името не нешто свето, кое се уште не знаевме што ќе биде, но кое многу силно го сакавме. Мислевме дека само за неколку ноќи ќе подготвиме илјадици Македонци и со еден секавичен удар ќе ги обединиме трите дела на Македонија – Вардарскиот, Пиринскиот и Егејскиот!
Почнавме да наоѓаме истомисленице и од гимназијата “Гоце Делчецв”, со цел да направиме Македонска младинска организација на територијата на градот Петрич, додека еден ден не се случи она, кое, како и првата моја љубов, никогаш нема да го заборавам.
Оној 26-ти Ноември 1956 година, кога за прв пат паднав во шепите на Државната безбедност.
Одкако не задржаа пред влезот на гимназијата “П.К. Јаворов”, не одведоа во Реонската управа на МВР (Министрерство за Бнатрежни Работи) во Петрич. Началник на управата тогаш беше капетан Шакин – еден исклучително див и одвратен тил. Дали затоа што службата му беше таква, дали дека физиономијата му беше грозна, одвратна, но тој изрод, толку пати да го сретнев по тоа, никогаш не мислев убаво за него. А со прст не ме допре!
Сум среќавал и други началници како него, со повисок и понизок чин, но во погледот ќе им сретнев некаква топлина, а на уште ќе забележев дури и насмевка. Но кај овој тил ниту едното ниту другото не можеше да се види. Кога му си на располагање, чувствуваш дека те гледа како змија, готов со очите да те испиев.
По негова наредба ме одведоа во една соба во која ме чекаше еден крупен и висок агент.
Ме праша како се викам, од каде сум и зошто ме водат кај него. Јас одговорив дека ништо не знам за случајот. Тогаш тој почна да ми ги пребарува џеповите и кога најде едно изгужвано ливче со името “Македонија”, радосно ме праша:
- А од каде го имаш ова нешто?
- Го најдов ви улицата – одговорив спокојно.
Продолжи со пребарување на џеповите од мојата ученичка блуза и од внатрежниот џеп извади неколу лисја исполнети со зборот “Македонија”. Ме погледна победнички со светнати од задоволство очи и со полусвисните усни ме запраша строго:
- А чии се овие лисја?
Само 10-15 секунди размислував каков одговор да дадам. Дали да излажам или не? Ако речам дека не се мој, тогаш, кој ми ги стави во џепот? Мислете молњевито ми работеа барајќи најдобра и најубедлива варијанта за да доказам дека лисјата кои иследникот ги држеше во својте раце, не се мои. Но иследникот завреска:
- Чии се овие лисја?
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
Warning
{3}
{3}
{3}
{3}
{3}
Favorite
{3}
Favorite
ninemsn
All services
New
Reply
Delete
Archive
Junk
Sweep
Move to
Categories
Messaging
Options
George S
Picture of George S
Show/hide foldersShow/hide folders
Folders
Refresh
Show/hide foldersShow/hide foldersInbox 1125
Show/hide foldersShow/hide foldersJunk 53
Show/hide foldersShow/hide foldersDrafts 11
Show/hide foldersShow/hide foldersSent
Show/hide foldersShow/hide foldersDeleted 42
New folder
Show/hide quick viewsShow/hide quick views
Quick views
Documents
Flagged 1
Photos 13
New category
ads not by this site
risto stefov
View contact
Content from
Learn more|Turn off
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Reverse the message sort order
Attachment
First page
First page
Previous page
Previous page
Next page
Next page
Last page
Last page
Back to messages
Next messageNext message
Previous messagePrevious message
Macedonia Above all - Part 3
risto stefov
23/06/2013
To: ;
Picture of risto stefov
Macedonia Above all – Part 3
By Stoian Georgiev Tomovichin
Translated and Edited by Risto Stefov
[email protected]
June 23, 2013
Naturally I was not pleased with either of Vapcharov’s answers so I walked out of the lecture hall. I then immediately began to fashion an etching on a stamp with the word “Macedonia”. I worked for three nights with a knife, a needle and a number of other tools to create the stamp. I then placed blotting paper moistened with ink in a shoe box and began to stamp the word “Macedonia” on thousands of pieces of paper.
One word and a young conspirator kept the entire police force in the Blagoevgrad District busy and tense for the next two months. This went on until the dreaded Wednesday, November 26, 1956 when, at the entrance of our high school, my friend Toma and I were detained by two state security agents. I will tell you about this later.
When I was in the ninth grade in high school I was introduced to a dark eyed girl, not very pretty, but who spoke so sweetly that it felt like honey flowed from her mouth. It was not anything in particular that she talked about but whatever it was, in me a 15-16 year-old boy, she awakened a sense of idealism for which I gave it my all. Unfortunately the girl found another friend and I was left disappointed.
In 1954 I attended grade nine with a boy named Liupcho Rupanov. He lived in my neighbourhood and was very weak in math.
I don’t know how he managed but Liupcho completed grade nine. I on the other hand, who had much higher marks and an “A” in most subjects, did not make it! Why? I suspected because I was Macedonian! This was my first time coming into collision with the “Bulgarian way” and from then on I began my long and hard route to Macedonia.
My grade nine Bulgarian language class was taught by a lady teacher from Sofia who went by the last name Georgieva. I don’t know why but we, her students, among ourselves called her “the Goat”. She did not like me at all because I would not make the effort to speak literary Bulgarian. When I was asked a question I replied in the same language that I spoke at home. I refused to speak any differently. I preferred using Petrich words and expressions; the kind we used at home. Unfortunately that made her even madder and she did not hesitate to take her anger out on me.
What made her especially angry was when I intentionally said, “Madam this is the Macedonian language that I am speaking!”
But for the “Macedonian language” that I demonstrated in front of her, she failed me and I lost my entire year of school. I was very embittered by it, especially since I was one of the top students in my class and no one was better or faster in doing their school work than me.
Because I always helped my classmate Liupcho with his work, my classmates began to tease me saying: “The student made it into to the next grade while the teacher failed and will have to repeat grade nine.” I was called “the teacher” because I helped Liupcho with his math.
I lost a year and it caused me a lot of grief, especially the next year when I had to repeat grade nine. I went to school without any interest, despondent and with low morale.
I now realize that I was embittered for nothing for the one year I lost. What I lost afterwards for insisting on being a Macedonian and struggling for our Macedonian independence, was ten times worse, more significant and more frightening!
I caught up with Liupcho in grade ten and we again began to go to and from school together. That was in 1955 when we were both in our teen years and nearly every evening took the opportunity to go for a walk. In those days it was fashionable for two or three people to walk together. We walked from the restaurant “Iavorite” (maples) which we then called “Parkot” (Park) to the Petrich town square. The place was busy and there were unbroken rows of people flowing uninterrupted in both directions. If you ever wanted to meet someone, chances were you would find them there walking.
Both Liupcho and I became interested in two girls from the eighth grade in our high school. Their names were Velichka and Vaska. Both lived in our neighborhood so, for the next 3 to 4 months, we looked for ways to meet them and talk to them. The winter was very cold and we spent many cold days gathering courage until one day we finally managed to talk to them.
It was May 1956 and nature was already decorated with colorful flowers. The hills of Petrich Mountain were loud with the chorus of bird’s songs, many wonderful melodies competing; one bird attempting to out sing another, trying to prove its love or wanting to be loved. Amidst the many bird’s songs stood the song of the nightingale with that sweet, stretched out lovely melody “piu-piu-pii-piu-piu-pii.”
In spite of the great intellectual opportunities presented to us, no one as of yet has been able to solve the mystery of the bird’s song, to be able to translate it and describe what that chirping magic means. It is well known that birds have their own way of communicating, but what are they saying?
The spring aroma of the blooming grasses, the blossoming flowers attracts thousands of bees that constantly fly from flower to flower, tirelessly guided by instinct that they need to collect nectar for their offspring, not realizing that after forty days of living in this crazy game they leave this world without ever returning.
And in that wild frenzy of a living nature, in the middle of the cool and fresh Balkan air, I and “my” Velichka were slowly climbing up “Love lane” beside the hunter’s house. Finally after several months of fruitless chasing “our” girls, they finally came to the realization that Liupcho and I were serious boys worthy of their attention.
I asked Velichka: “Tell me Velichka, why did you avoid us for so long and never once stop and talk to me?”
And she said: “Well, because I am still very young.”
Indeed, she was only fourteen years old, a fragile, gentle little girl of medium build. But that did not matter to me because I wanted to have a friend for the future, someone I could enjoy being with and talking to. That is why I tried so many times to talk to her.
“Velichka,” I said to her seriously, “did you not see that all winter I was trying to meet you? Every time I passed by your house I looked at your window in hopes of seeing you.”
She lived only about 400 to 500 metres away from my house and the shortest route to my high school, which I took twice daily, was past her house on “Kiril and Metodi” Street. Every time I walked by her house, she stood at the window. So every day she met and intercepted my look until we finally met face to face that spring day.
As I spoke she bowed her head and listened in silence while gently digging at the soft moist soil with her foot. We stood alone on “Love lane” near some bushes. Finally, encouraged by her silence, I said: “Velichka, I can’t sleep at night because I think about you all the time”.
She looked at me with her shy eyes and quietly said: “I can’t sleep either.”
When I heard those words the entire world began to spin around me. I heard what she said but at the same time I could not believe that it was true. I looked at her with a stunned look on my face for about 20 to 30 seconds until finally, instinctively, I grabbed her by the arms and gave her a long passionate kiss on her hot lips.
That was one of the happiest moments in my life because it was the first kiss I had exchanged with a girl.
A great love began that day which would have been the envy of many. We found a quiet place near “Love lane” and saw each other and enjoyed our mutual love every day. We went to the cinema together. When they took us to “labour day” activities, be it harvesting chestnuts in Belasitsa or picking cotton in the fields, regardless of the different classes we attended, Velichka and I were always together. I felt really happy because our love was mutual, full and lasting. She truly believed in my feelings and hoped to become mine one day. We both felt like crying out of love. We used to say to each other: “Only death can separate us.” But as people often say, “Too much good is not good!”
So our love did not end well. About six months after our first meeting we were forcibly taken apart for an indefinite period of time, during which each of us lived on our own. It was a time when I fell in love with both Velichka and mother Macedonia! I had already made a stamp with the word “Macedonia” and had stamped thousands of pieces of paper and spread them all throughout the city Petrich and its surroundings.
I believed that there was reason for a man to live. I, along with my friend Toma, was devoted to our secret activities. It was the fall of 1956 and we both were students in the eleventh grade. Besides Toma, Ivanov and three other students from my class had joined our “organization”. They were Zhivko Donkiev and Vasil Kantardzhiev both from Petrich and Veselin Palushev from the village Kapotovo, who to this day has not stopped loving mother Macedonia.
Naturally I had Velichka, my first love involved in my secret deeds, who at the time was expected to embroider the flag of our next Macedonian revolution. Such was our youthful vigour and audacity. We all had sworn in the name of something sacred, but we did not know what that was, but we strongly wanted it to be something. We thought that in only a few nights we could organize thousands of Macedonians and like a bolt of lightning; we would strike and unite the three parts of Macedonia - Vardar, Pirin and Aegean!
We began to look for “like-minded” people in “Gotse Delchev” High School in order to build our Macedonian youth organization with people from the territory of Petrich, which was unheard of before and which, like my first love, I will never forget.
Then, on November 26, 1956, for the first time I fell into the paws of the State Security Services.
After detaining us at the entrance of “P.K. Iavarov” High School, the State Security agents brought us to the Ministry of Internal Affairs Regional Administration office in Petrich. The Chief of Administration there was Captain Shakin - an extremely wild person with a hideous look. Perhaps that’s why he chose such a career. For the many times I met with that man, I never became comfortable around him. But he never laid a finger on me!
I have met other chiefs like him, with higher and lower ranks, and in their eyes I found some warmth and, once in a while, I would even notice a smile. But never in this person! When you were in his grasp you felt like a mouse circled by a snake ready to strike.
Following his orders the guards took me into a room where a stout, tall agent was waiting for me.
He asked me my name, where I came from and why they had brought me here. I replied that I knew nothing about the case. He then began to search my pockets and when he found a crumpled piece of paper with the word “Macedonia” stamped on it, he cheerfully asked: “Where did you get this?” I said, “I found it on the street!”
He continued to search my pockets, including those inside my school sweater where he found several pieces of paper with the word “Macedonia” stamped on them. He looked at me with a victorious look in his glossy eyes as a half-smile developed on his lips, a sign of satisfaction. “And whose are these?” he asked sternly.
I took about 10 to 15 seconds to think about what to say, whether to lie or not? If I said they were not mine, then who put them in my pocket? My thoughts were moving at lightning speed looking for the best and most convincing answer to explain how the pieces of papers in his hand were not mine. Unfortunately the interrogator lost patience at my silence and once again yelled out: “Whose pieces of papers are these?!”
МАКЕДОНИЈА НАД СЕ - 3
Стојан Георгиев Томовичин
Јас, природно, не бев задоволен од двата одговора, ја напуштив салата и веднаш се зафатив да правам од друго клише со натпис “Македонија”. За три ноќи, со нож, игла и друг прибор го изработив клишето, подготвив во кутија за обувки тампон од попивателна хартија, наквасена со мастило и започнав да отпечатувам илијади примероци со тој единствен збор “Македонија”.
Еден збор и еден малечок конспиратор во текот на наредните два месеци ја држеа во напрегнатост целата милиција ба Благоевградскиот округ, додека не дојде оној ноемвриски ден, Среда, 26 Ноември 1956 година, кога пред влезот на нашата гимназија, мене и мојот пријател Томата, не задржаа двајца агенти од државната безбедност. Но, за тоа покасно.
Кога бев во IX клас на гимназијата, се запознав со едно црнооко девојче, не многу симпатично, но зборуваше толку слатко, небаре мед се лееше од нејзината уста. Не, нешто кој знае што зборуваше, туку во мене под напонот на 15-16 годишната возраст, разбуди едно чуство за совршенство, за кое што се би дал. Но, девојчето веќе си беше нашло пријател и јас останав разочаран од неподелената љубов.
Во 1954, во IX клас, учевме во една паралелка јас и едно момче од нашето маало. Се викаше Љупчо Рупанов, беше многу слаб ученик по математика.
Било како било, Љупчо го заврши IX клас, а јас кој имав само три оценки среден (3), а останатите беа четворки и петки, зацапав и тоа зошто? За тоа што бев Македонец! Тука за прв пат се удрив со Бугарштината и од тогаш почна мојот трилив пат кон Македонија.
Во IX клас Бугарски јазик ни придаваше софианка која се презиваше Георгиева. Незнам зашто, но ние учениците меѓу себе ја викавме “козата”. Таа госпоѓица многу се јадосуваше на мене зашто јас воопшто не се трудев да зборувам литературен Бугарски јазик. Кога раскажував урок, јас зборував како што си зборуваме дома. Редовно КЕ-КАВ, никогаш не ги употребував частиците “ШТЕ” и “ШЕ” за да изразам некоја глаголска форма за идно време.
Употребував типични петрички изрази: бегајте, елајте, немојте, неќу, сакам, бендисувам, ујдисувам, ќе дом, ќе терам, ќе пишам и уште многу други изрази кои таа не можеше да ги разбере. А кога ќе и речев “Максус скапах муцката на брдако” таа просто побеснуваше.
- Е другарке – и велев тогаш максус (намерно) - тоа е Македонски јазик.
За тој Македонски јазик што го демонстрирав пред неа, јас ја изгубив целата година. Многу се јадосував за ради тоа, а особено што бев меѓу најдобрите ученици во класот, а по математика никој не можеше да ги решава задачите подобро и побрзо од мене.
Соучениците ме зафркаваа: “Ученикот премина на X клас и учителот остана да го повтори IX клас”. “Учителот” бев јас зашто му помагав на Љупчо по математика.
Загубив една година и толку многу тагував по неа, што следната године, кога го повторував IX – клас, одев на училиште без интерес, очаен и со спласнато настроение.
Сега сфаќам дека напразно сум се јадосувал за таа загубена година, зашто она што потоа го загубив зареди докажувањето на нашата Македонска самобитност е десет пати поголемо, позначајно и пострашно!
Во X клас одново се стигнавме со Љупчо и пак заедно одевме и се враќавме од училиште. Тоа беше во 1955 година. Веќе ергенчиња, скоро секоја вечер со Љупчо излегувавме на прошетка. Во тие години традиција беше шетањето по двајце или тројца. Од ресторанот “Јаворите” кого тогаш го викавме “Паркот” до плоштадот на градот Петрич, течеше непрекината редица од луѓе во двата правци, и ако сакаше некого да го сретниш, задолжитело бе го нашол тука, се разбира доколку тој беше излезен на прошетка.
Двајцата со Љупчо почнавме да се интересираме за две ученички од осми клас на гимназијата во која и ние учевме. Се викаа Величка и Васка. И двете живееја во нашиот кварт. Во текот на наредните 3-4 месеци постојано баравме начин да ги сретниме и разговараме со нив. А зимата беше доста мразовита, и ние собравме доста студ додека најпосле успеавме да ги наговориме за разговор.
Беше веќе Мај 1956 година, а природата целата се беше накитила со својата шарена цветна промена. Петричка планина се огласуваше од оној неповторлив птичиј хор, од оној прекрасен натревар, која птичка поубаво, по мелодично да го исполни својот утрешен репертоар, да ја докаже љубовта кон љубењиот или љубената. Среде многузвучното чурликање, ефектно се издвојуваше песната на славејот со она мило растегнато “пиу-пиу-пии-пиу-пиу-пии”.
И покрај големите интелектуалци можности, човек сеуште не може да ја одгатне тајната на птичјиот говор, за да може да го опише волшебството на нивното чуруликање. А се знае дека тие имаат свој начин на комуницирање, но каков?
А пролетната арома на расцутените треви, дахот на свежото и зеленото го впиваа душите на илјадите пчели кои непрестано летаа од цветче на цветче, одлетуваа и долетуваа неуморно, водени од инстиктот дека треба да соберат нектар за својте поколенија, не сфаќајќи дека во тој луд натпревар после четириесетина дена живеење, заминуват без поврат од овој свет.
И во тој див кипеж на живата природа, среде ладот на свежиот Балкански воздух, јас и “мојата” Величка бавно се искачувавме по “Љубовните алеи” покрај ловечкиот дом. Најпосле по неколкумесечното бесплодно одење по “нашите” девојки, тие поверуваа дека и јас и Љупчо сме сериозни момчиња за да се поведе приближно следниот дијалог меѓу мене и Величка:
- Кажи Величке, зошто толку долго време одбегнуваше да застанеш и разговараш со мене?
- Па, затоа што мислам се уште сум малечка – рече таа.
Навистина, со своите четиринаесет години таа беше едно кревко, нежно девојче кое штотуку се беше оформило како девојка со среден раст, но мене многу ми се допадна и јас сакав да ја имам како идна пријателка, затоа и толку многу настојував да разговараме.
- Величе, не гледаш ли дека цела зима трчам по тебе? Цело време те барам да те видам на прозорецот, кога минувам покрај вас – реков јас сериозно.
Таа живееше на 400-500 метри далеку од нашата куќа и најкусиот пат за в гимназија кој го минував два пати дневно, беше нивната улица “Кирил и Методиј”. Секој пат кога минував крај нивната куќа, таа стоеше на прозорецот. Така, секој ден со погледот ме пресретнуваше и испраќаше, додека најпосле не дојде оној пролетен ден.
Јас и зборував, а таа со наведната глава молчеше и ровеше со врвот од обувката во меката влажна земја, до неколку грмушки на една од “Љубовните алеи”, до кој стоевме сами. Најпосле, охрабрен од нејзиното молчење и реков.
- Величке, по цели ноќи не можам да заспијам, само на тебе мислам!
На овие зборови таа ме погледна со срамежливите очи и тивко ми рече.
- И јас исто така.
Кога ги слушнав тие зборови како земјата да почна да се врти околу мене. Ја слушнав и истовремено не верував дека е вистина тоа што ми го рече. Ја гледав како замаен, како потонат во сон цели 20-30 секунди, додека најпосле инстиктивно не ја зграбив во прегратките, после што долго време страстно и ги целував жешките усни.
Тоа беше еден од најсреќните мигови што сум ги доживеал, зашто беше првиот бакнеж што го разменив со девојче во мојот живот.
Од тој ден започна една голема љубов, на која мнозина би завиделе. Почнавме секој ден да се среќаваме. Бевме си нашле едно тивко местенце покрај “Љубовните алеи”, кадешто секој ден одевме и се насладувавме на взаемната љубов. Во кино одевме секогаш заедно. Кога не носеа на “Трудов ден”, дали на берење костени во Беласица, или на берење памук во полето, независно што учевме во различни класови, јас и Величка секогаш бевме заедно. Се чуствувавме вистински среќни зашто љубовта ни беше взаемна, полна, без останок. Таа наполно веруваше во мојте чувства за да стане целосно моја. Се случуваше и двајцата да плачеме од љубов. Си велевме: “Само смртта може да не раздели”. Но како што луѓето велат “Многу арно не е за арно!”.
Така и нашата љубов не заврши добро. Половина година по нашата прва средба ние принудно се разделивме за неопределено време, време, кое секој од нас го живееше по свое. Тоа беше времето кога истовремено се заљубив и во Величка и во мајка Македонија! Веке го бев направил печатот со зборот “Македонија” и илијади примероци од тој за мене најмил збор расфрлив во градот Петрич и околината.
Верував, сега има смисла човек за што да живее. Бев посветил на моите тајни работи еден друг пријател, Томата. Веќе бевме ученици од XI клас, а тоа беше есента 1956 година. Освен Томата Иванов и други тројца ученици од нашиот клас се зачленија во нашата организација: Живко Донќев и Васил Кантарџиев, двајцата од Петрич и Веселин Палушев од с. Капотово, кој и до ден денешен не престана да ја сака мајка Македонија.
Природно, во мојте тајни дела ја бев посветил и мојата прва љубов - Величка, која требаше да го навезе знамето на идната Македонска револуција. Такви ни беа тогаш младешката полет и дрскост. Се заколнавме во името не нешто свето, кое се уште не знаевме што ќе биде, но кое многу силно го сакавме. Мислевме дека само за неколку ноќи ќе подготвиме илјадици Македонци и со еден секавичен удар ќе ги обединиме трите дела на Македонија – Вардарскиот, Пиринскиот и Егејскиот!
Почнавме да наоѓаме истомисленице и од гимназијата “Гоце Делчецв”, со цел да направиме Македонска младинска организација на територијата на градот Петрич, додека еден ден не се случи она, кое, како и првата моја љубов, никогаш нема да го заборавам.
Оној 26-ти Ноември 1956 година, кога за прв пат паднав во шепите на Државната безбедност.
Одкако не задржаа пред влезот на гимназијата “П.К. Јаворов”, не одведоа во Реонската управа на МВР (Министрерство за Бнатрежни Работи) во Петрич. Началник на управата тогаш беше капетан Шакин – еден исклучително див и одвратен тил. Дали затоа што службата му беше таква, дали дека физиономијата му беше грозна, одвратна, но тој изрод, толку пати да го сретнев по тоа, никогаш не мислев убаво за него. А со прст не ме допре!
Сум среќавал и други началници како него, со повисок и понизок чин, но во погледот ќе им сретнев некаква топлина, а на уште ќе забележев дури и насмевка. Но кај овој тил ниту едното ниту другото не можеше да се види. Кога му си на располагање, чувствуваш дека те гледа како змија, готов со очите да те испиев.
По негова наредба ме одведоа во една соба во која ме чекаше еден крупен и висок агент.
Ме праша како се викам, од каде сум и зошто ме водат кај него. Јас одговорив дека ништо не знам за случајот. Тогаш тој почна да ми ги пребарува џеповите и кога најде едно изгужвано ливче со името “Македонија”, радосно ме праша:
- А од каде го имаш ова нешто?
- Го најдов ви улицата – одговорив спокојно.
Продолжи со пребарување на џеповите од мојата ученичка блуза и од внатрежниот џеп извади неколу лисја исполнети со зборот “Македонија”. Ме погледна победнички со светнати од задоволство очи и со полусвисните усни ме запраша строго:
- А чии се овие лисја?
Само 10-15 секунди размислував каков одговор да дадам. Дали да излажам или не? Ако речам дека не се мој, тогаш, кој ми ги стави во џепот? Мислете молњевито ми работеа барајќи најдобра и најубедлива варијанта за да доказам дека лисјата кои иследникот ги држеше во својте раце, не се мои. Но иследникот завреска:
- Чии се овие лисја?
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
© 2013 Microsoft
Terms
Privacy
Developers
English (United States)
Warning
{3}
{3}
{3}
{3}
{3}
Favorite
{3}
Favorite
Comment