Tweet
Тодор Петров: „Авторот Наковски, за цело време, преку сите свои пишани дела, го задржува вниманието на публиката со пораката, дека записите при живот, се сведоштво за минатото и аманет за иднината. Авторот го поучува читателот, тоа што било да се памети, да не се заборави, на хартија да се стави за трајно да остане незаборавено.“
-----------
СВЕТСКИ МАКЕДОНСКИ КОНГРЕС
ПРОМОЦИЈА НА РОМАНОТ „НА ПАТ СО ВРЕМЕТО“ ОД ПЕТРЕ НАКОВСКИ
4 декември 2010 година, Штип, Македонија (СМК) - Во организација на Здружението „Македонски Егеј“ од Штип и Народната и универзитетска библиотека „Гоце Делчев“ од Штип, денес во НУ библиотека „Гоце Делчев“ се одржа промоција на романот „На пат со времето“ од Петре Наковски. Романот „На пат со времето“ го промовира претседателот на Светскиот Македонски Конгрес Тодор Петров. Авторот Петре Наковски се заблагодари на промоцијата и промоторот, со избор на делови од романот што го задржаа вниманието на публиката.
Присутните ги поздравија директорката на НУБ „Гоце Делчев“ од Штип Вилма Јованова и претседателот на Здружението „Македонски Егеј“ Јордан Тунев.
Во продолжение на промоцијата на романот „На пат со времето“, генералниот секретар на Сојузот на Македонците од Егејот „МАКЕДОН“ Александар Ѓорѓиев ја промовира веб-страницата на Сојузот на Македонците од Егејот МАКЕДОН www.makedonmagazin.mk. На страницата ќе бидат претставени активностите на Сојузот на Македонците од Егејот МАКЕДОН и на неговите членки, дванаесет здруженија на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката.
__________________________________________________ ________
Говор на претседателот на Светскиот Македонски Конгрес Тодор Петров на промоцијата на романот „На пат со времето“ од Петре Наковски
Почитувани браќа и сестри, почитувани Македонци, господинот Петре Наковски е романсиер и преведувач. Роден е на 17 јули 1937 година во село Крчишта, Костурско, во Егејскиот дел на Македонија.
Педагошки ликеј завршил во Полска, а Филолошки факултет во Македонија. Докторирал на Институтот за политички науки на Вроцлавскиот универзитет во Полска. Бил новинар во весниците „Вечер“ и „Нова Македонија“, а работел во Министерството за надворешни работи.
Господинот Петре Наковски е прв амбасадор на Македонија како самостојна и суверена држава во Полска. Oд 1989 година член е на Друштвото на писателите на Македонија.
Автор е на повеќе раскази објавени во македонската периодика, како и на романите: „Постела за чемерните“ издаден во 1985 година,
„И каменот е земја“ издаден во 1988 година, „Големата удолница“ издаден во 2003 година, „Големата измама“ издаден во 2007 година и романот кој за првпат од издавањето во април годинава го промовираме токму вечерва во Штип „На пат во времето“. Значаен е неговиот докторски труд „Македонските деца во Полска 1948-1968 година“ објавен во 1985 година и секако капиталниот труд за насилно прогонетите Македонци од Егејскиот дел на Македонија во Полска од 1948 до 1975 година како заедничко издание на државните архиви на Македонија и Полска, на македонски и полски јазик, со избор на 227 документи од приватната архива на авторот, збирката документи „Македонските бегалци во Полска 1948-1975 година“ објавен 2008 година.
Од полски на македонски има преведено и објавено 40 литературни дела и поголем број на песни и раскази од македонски автори, како и драмата „Црнила“ на Коле Чашуле.
Добитник е на наградите „Златно перо“ и „Кирил Пејчивиќ“ за преведувачки опус, наградата на полските автори, а одликуван е со Златен медал за заслуги за полската култура и Златен орден на командоријата во Полска.
Секој од делата на Петре Наковски посветен е на одреден временски период, а сите негови дела всушност претставуваат еден роман за една иста голгота на македонскиот народ, за геноцидот врз Македонците, кој авторот го пишува речиси цели четириесет години.
Пред промоцијата на романот, повод за нашава средба, накусо за романите пред него, бидејќи се работи за иста целина.
Романот „Постела на чемерните“ зборува за насилно прогонетите од родните огништа во времето на Граѓанската војна во Грција од страна на комунистите, собрани во логорот Прењес или Перењас во Албанија. Авторот го опишува престојот на поголема група стари луѓе од костурско, жени во години, кои речиси двапати дневно излегуваат од коњушниците на поранешна италијанска база каде што се сместени, пречекувајќи ги камионите со ранети кон Драч и Елбасан, и испраќајќи ги кон Грција со здрави, повторно за на фронт, Грци и Македонци. Во Прењас-Перењас сместени се и децата од 15-16 години, кои поради протестите на родителите од Романија ги префрлаат во Албанија.
Вториот роман на Петре Наковски „И каменот е земја“ зборува за организацијата на депортацијата на децата од 2 до 14 години и за пропагандата преку НОФ и АФЖ, со цел нивна дислокација од регионите загрозени од воените дејствија, во Албанија и Југославија а оттаму во другите источно-европски земји. Авторот Наковски низ судбината на главниот јунак ги разобличува целите на оваа операција: мобилизација на родителите за потребите на фронтот и разбивање на македонското семејство. Со жртвите од воените дејствија и егзодусот на децата започнува искоренувањето на Македонците од Егејскиот дел на Македонија. Најпосле, и каменот е земја, како наслов на романот, затоа што едно дете на пат во прогонство кон непознатото, од дворот на домот зема едно камче и тоа за цело време на животот, низ сите страници на романот, го потсетува на родината.
Романот „Големата удолница“ го претставува одот на Македонците во борба за ослободување на Македонија. Авторот Наковски ја отсликува таа саможртва на македонскиот народ, укажувајќи дека само после една година меѓу него се фрла нова парола „борба против англо-американскиот империјализам“. Романот завршува со битките на Грамос во 1948 година кои траат седумдесет деноноќија. На Грамос, на 22 јули 1948 година, за првпат се употребуваат напалм бомбите, од кои гореше младоста на Македонија.
Како продолжение на овој роман е романот „Големата измама“ во кој врз основа на архивска граѓа и документи, авторот Петре Наковски зборува за пропагандните форми, методи и средства на кои биле изложени Македонците од Комунистичката партија на Грција.
Содржината на романот „На пат со времето“ е проткаена со личните доживувања на авторот Петре Наковски, како и со сведоштва на бројни живи сведоци. Го опфаќа времето од крајот на Граѓанската војна во Грција се до денес. Низ документарен приказ, Наковски ги расветлува настаните во тоа време-невреме, а преку судбините на одделни личности успева да ги протолкува внатрешните доживувања, траумите и страдањата кои остануваат длабоко врежани во колективната трагедија и меморија, на Македонците за Македонија. Без патетика, со едноставни описи, Наковски ги бележи времето и луѓето кои се принудени да ги остават родните огништа и по разни патишта физички и психички осакатени да се прашуваат каде ги водат и кому татковината ја оставаат.
Во ова возбудливо дело авторот говори за трагични настани поврзани со геноцидот врз Македонците. Оваа документарна проза проткаена е со лични трагедии и народни страдања, со автентични кажувања на луѓе кои лично ја доживеале голготата на Граѓанската војна во Грција од 1946 до 1949 година.
Сите настани во романот „На пат со времето“ се вистинити, секоја сличност е случајна. Патувањето низ Албанија е реализирано со финансиска поддршка на Министерството за култура на Република Македонија, за што авторот изразува посебна благодарност.
Амбасадорот Наковски го цитира Сеферис „И мни’ми о’пу тин анги’зис пона’и“. Споменот каде и да го допираш боли. Настаните во романот се повторување на минатото, допир по стари рани и болки за Македонија. Преку патот на голготата во Албанија во 1948 година, авторот со сопругата Дитта решава уште еднаш да ги изоди патиштата на македонското искоренување и прогонство во Албанија за време на Граѓанската војна во Грција, проткаено со живи искази на повеќе учесници во настаните и случувањата.
Романот е сегментиран во време и простор. Секое поглавје зборува за престојот во едно место, за разговорите со затекнатите за настаните пред шеесет години, за промените во материјалното во меѓувреме и за спомените за минатото. Трагите, за лузните кои одзеле дел од животот. Авторот зборува со живите за умрените, за ранетите, за убиените, за прогонетите од времето на Граѓанската војна во Грција. Неговото прогонство во детството буди безброј спомени од проживеаното. Наковски се сеќава на местата, на патот во времето зад себе, но со патот пред себе по истите патеки на преживеаните, со спомени за умрените.
Обземен со помислата дека времето се’ брише, Петре Наковски, заедно со сопругата Дитта, се охрабрува и на пат заминува, на пат со времето што одмина, за повторно да ги изоди патиштата на македонското искоренување и раселување.
Авторот Наковски, за цело време, преку сите свои пишани дела, го задржува вниманието на публиката со пораката, дека записите при живот, се сведоштво за минатото и аманет за иднината. Авторот го поучува читателот, тоа што било да се памети, да не се заборави, на хартија да се стави за трајно да остане незаборавено.
Нашиот опстој е од многу минато и од малку сегашност. Тоа што сме денес е потврда на тоа што некогаш сме биле. Опстојот на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Албанија, Југославија, Советскиот Сојуз и источно-европските земји за авторот значи опстој и на Македонците во родните огништа. Авторот Наковски прави споредување на судбината на Македонците прогонети од родното, со тие кои останале за да го обноват изгубеното и опустошеното, да не остане одродено. Македонците надвор од Грција, од една страна, со топол дом, работа и љубов, од деца насилно откорнати од мајчината прегратка и далеку од родниот дом, до оформени во образовани и почитувани личности таму каде што да живеат продолжиле. И, Македонците, од друга страна, кои продолжиле да живеат во родните огништа после војната, собрани од затворите и логорите повторно назад во своите домови, обновувајќи ги куќите, но сепак со постојаното чувство на страв кумулиран поради притисоците и теророт на државните, воените, полициските и верските институции на Грција.
Петре Наковски вели: „Се навраќаме кон тоа време заради потсетување дека постоевме на свое такви, какви што бевме - вкоренети во прадедовата и дедовата земја и во неа запечени со свои адети и вера, посветени на добрината и исполнети со верба, но измамени и со изгубени надежи. Желба ми е барем дел од тоа време да го обеспрашиме и обележиме со пишан збор, за да остане засекогаш врежано во поединечното и колективното паметење. Протекоа годините. Секнуваат генерациите кои го доживеаја и преживеаја злото. Многукратно напластената желба за враќање во родните огништа се претвори во долго битисување. Ретките дрвени крстови без име и презиме набрзина вкопани врз тие кои загинаа во нерамните битки на тригодишната крвава војна - изгниаја, со земјата се израмнија гробовите и масовните гробници таму каде што денес побрзо можеш да се сопнеш од расфрлените парчиња бомби, гранати и куршуми, од испокршените надгробни плочи и крстови, од остатоците на темелите на нашите куќи. Само тие потсетуваат за сето тоа дека тука, во македонските села и планини се случи злото. За нас најголемо. И треба да се знае кој го предизвика и изврши и за кого лошото најлошо заврши. Одејќи по трагите на спомените посакавме од мракот на заборавот да спасиме делчиња од големата целина на човековите патила.“
И Наковски го тера тој пат од неговото родно Крчишта до Албанија, со спомени, географија, македонска и по грчки променета, со лични патила, трауми и трагедии, средби со живите кои раскажуваат за ужасите на војните, за Граѓанската војна во Грција, за последиците од неа. Авторот тоа го прави да не го заборавиме.
Наковски на својот пат ги споменува и ги среќава ендопјите, староседелците, тукашните, зборува за Македонците и пондите, маџирите, туркофоните, доселените од Мала Азија. Не оти сами дошле, туку друг ги донел од Балканските војни 1912-1913 година за да нашите ги нема, да бидат протерани, а други на нивно место насадени. Многумина од тукашните, тамошните, ќе речат, а Наковски тоа грижливо го бележи:
- Лафам македонцки, ама не многу гласно, зашчо се ушче има руфјани по грчки, подлеци или пакосници.
Наковски на пазарниот ден во Лерин ја гледа таблата на македонски, грчки и англиски со големи букви напишано ВИНОЖИТО. Седиштето на Европската слободна алијанса - Виножито, политичка партија на македонското малцинство во Република Грција. И си вели, се тече, се’ се менува.
Ама, не заборава и да напише, дека села и места, со споменици и спомен-обележја, Грците доста накотиле, со имиња на погрчени кодоши и шпиони, одродени, со „ос“ „ас“ и „ес“ како лепенка за да личи дека по презиме и име Грци се. Ко оној Коте, демек Котас од Руља, наводно легендарен грчки јунак, кој за неколку јудашки златници со два прсти подадени од костурскиот грчки владика Каравангелис, го обезглави Лазо Поп-Трајков.
-------------
Втор Дел:
СВЕТСКИ МАКЕДОНСКИ КОНГРЕС
ПРОМОЦИЈА НА РОМАНОТ „НА ПАТ СО ВРЕМЕТО“ ОД ПЕТРЕ НАКОВСКИ
Во романот се потсетуваме на македонската топонимија, македонските села и градови кои останаа погрчени: Долно Клештени, Лерин, Лехово, Вичо, Винени, Костур, Воден, С’ботско, Негуш, Коница, Псодери, Желево, Герман, Оровник, П’пли, Рудари, Штрково, Медово, Р’би, Дреново, Пероо, Нивици, Орово, Граждено, Рупишта, Долно Папратско, Поградец, Габреш, Кожани, Лудово, Крпешина, Езерец, Сничени, Котелци, Шештево, Брезница, Смрдеш, Лобаница, Новоселани, Шак, Ревани, Калевишта, Руља, Брезница, Јановени, Слимница, Омоцко, Тухуљ, В’мбел, Д’мбени, Косинец, Ошени, Четирок, Јанина, Мецово, Смарина, Брештени, Галишта, Загоричани, Старичени, Жужелце, Кушоради, Дреновени, Ошчима, Тиолишта, Мокрени, Кономлади, Добролишта, Граче, Нестрам, Статица, Зеленич, Черешница, Бапчор, безброј не спомнати...
Ги спомнува и Долно Дупени, Љубојно, Брајчино, Кажани, Битола, Ресен, Браилово, Свети Аиљ, Асамати во оваа што од Македонија остана.
Авторот не потсетува и на планините Бигла, Кајмакчалан, Бела Вода, Лунѕер, Браздовица, Ѓупката, Цуце, Црвени Стени, Маркова Нога, Кулата, Големото Преспанско Езеро, Малото Преспанско Езеро, Капештица, Билишта, Иван планина, Копанче, Свети Илија, Круша, Пелистер, Вичо, Котелска Кула, Мали-Мади, Населица, Бел Камен, Долна Арена, Чарно, Краставец, Аљавица, Грамос, Петре Пелени, Амуда, Николер, Горуша, Лисец, Орлето, Одрето, Сињачка, Врба, Галичица и уште безброј други врвови, планини и ридови...
Црквите Света Недела, Свети Ѓорѓи, Света Петка, Свети Јован, Свети Илија, Свети Атанас, Света Богородица, Свети Никола, цркви на безброј светители затоа што нашите во Бога верувале. Му се појави на Свети Апостол Павле на сон Македонец и му рече дојди во Македонија и спаси не. И дојде Свети Апостол Павле во Македонија и првите цркви тука во Солун, Бер и Филипи меѓу нас и за нас Македонците ги изгради, и првата жена Македонката Лидија ја покрсти, та оттука во Европа тргна, како што од Македонија, од древниот Охрид покрстувањето и описменувањето за сите останати започна...
Авторот ги споменува многу ликови и фамилии Нановци, Дамовци, Пурдовци, Наковци, Љаповци, Трајковци, Пандовци, Фиљовци, Ласкини, Гуљовци, Поповци, Пинѕовци, Пеновци, Доновци, Шкокљовци, безброј неспомнати кои својата лоза низ светот ја продолжија но и многумина кои сојот го запустија, затоа што оние другите, андартите, до еден ги испоклаа, ги запалија, ги обесчестија, коските на пците и орлите им ги оставија да ги глодат и доизедат...
Авторот патува низ Албанија во време и простор, па ги спомнува Ќафасан, Драч, Елбасан, Поградец, Корча, Билишта, Преспа, Прењес, Тирана, патиштата на македонската голгота оттаму во Полска, Чешка, Словачка, Романија, Унгарија, Бугарија, Русија, Украина, Казахстан, Канада, Америка, Австралија...
Авторот раскажува за колонизацијата на Македонија со маџирите од Мала Азија. За доселувањето на Руси. За многу битки и жртвите од нив. За асимилацијата преку бугарските и грчките попови. За егзархистите и патријаршистите. За Турците и андартите. За индоктринацијата заради асимилацијата.
Петре Наковски зборува за ранетите во болниците во Корча, Елбасан и Сукт во Албанија, за ранетите во болниците во Катланово и Јасеново во Македонија. Авторот зборува и за депортацијата на ранетите од Граѓанската војна во Грција во Полска, за болницата „250“ на островот Волин, според сеќавањата на бригадниот генерал д-р Владислав Барчиковски.
Авторот зборува за своевидната гетоизација на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката, нели скопските населби Автокоманда и Мичурин. Зборува за Здружението на Егејците од 1950 година, за издавањето на весник „Глас на Егејците“, за изградбата на Домот на Егејците во Скопје. За целта на „егеизацијата“ на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката заради отпор против Информбирото и против тие кои останаа во источно-европските земји. Од друга страна пак, авторот го бележи вдомувањето на околу 3.000 прогонети од Грција од кои 2.000 Македонци, во југо-источна Полска во испразнетото украинско село Крошченко од кое беа иселени Украинците. Од нив, Комунистичката партија на Грција, на 30 март 1952 година, во задругата „Нов живот“, формира таканаречена револуционерна организација на Славомакедонците ИЛИНДЕН, која немала ама баш никаква врска со илинденските традиции, туку служела за индоктринација и мобилизација во борба против Ранковиќ и тогашна Југославија. Авторот се сеќава дека одговорен на организацијата бил Панго Бањата, командант на Осумнаесеттата бригада на Демократската Армија на Грција во која дури 90% биле Македонци. Во оваа организација извесен Пејков од село Бапчор, со завршени неколку класа бугарска гимназија, врз основа на бугарската и руската граматика издава учебник на таканаречен вештачки „јазик на Македонците од Егејот“.
Наковски се присетува дека Здружението на Егејците во Македонија во 1953-1954 под притисок на Белград е расформирано. Таа година во посета на Тито доаѓа грчкиот крал Павлос, син на Горгиос. Официјална Атина посетата на грчкиот крал на Белград ја условила со расформирање на Здружението на Егејците во Македонија. На денот на доаѓањето на грчкиот крал Павлос, пред минувањето низ Скопје, Македонците од Егејскиот дел на Македонија биле однесени во Идризово, активистите во Матка, а тие во ЈНА и МВР на Солунска глава, се друго во домашен притвор. Авторот раскажува дека во Скопје имало и многу дезертери од ДАГ, привилегирани биле сите пребегнати со изговор дека не се согласуваат со Комунистичката партија на Грција.
Постоењето на Здружението на Егејците во Македонија, а во источно-европските земји Здружение на Славомакедонците за авторот е повод гласно да кажеме дека синонимот Егејци и Славомакедонци мора еднаш засекогаш да се отфрлат од употреба, овие луѓе да останат тоа што отсекогаш биле - Македонци!
На крајот од патот за Македонија од Албанија, авторот романот го завршува со Прењес-Перењас, кое повеќе не е тоа што пред шеесет години било, како место на болка и плач, на исчекување и безнадеж. Прењес сега не е гратче на бараки, магазини и коњушници, туку ново гратче, со нови улици и градби, кафеани и кафулиња, водовод и канализација, амбуланти и аптеки. Гратче со детски жагор и насмеани усти. Нов живот со нови луѓе, без тие кои транзитно трајно некаде заминаа.
Почитувани браќа и сестри,
Почитувани Македонци,
Во Втората светска војна во Грција победи Грчката народно-ослободителна армија (ЕЛАС) раководена од Комунистичката партија на Елада. За жал, победата на антифашистичките сили во Грција им ја одзеде Велика Британија помогната од Соединетите Американски Држави, поради договорот Сталин - Черчил од 1944 година, Грција да и припадне на Велика Британија, а Романија и Бугарија на Советскиот Сојуз, на Русија. Како легитимација за акција, Велика Британија на власт во Елада ги враќа монархофашистите, предизвикувајќи ја т.н. Граѓанска војна во Грција како продолжение на Втората Светска Војна: да се поразат и да им се одземе власта на довчерашните антифашистички сојузници. Довчерашните партизани ја оформуваат Демократската армија на Грција (ДАГ) во која речиси една третина од борците се Македонци, убедени дека по победата над фашизмот во Грција ќе добијат автономни права се до отцепување со право на обединување на Егејскиот со Вардарскиот и Пиринскиот дел на Македонија, во една и единствена држава Македонија.
... Британскиот премиер Винстон Черчил во втората половина на 1944 година повеќе загрижен од можната комунизација на Балканот и Источна Европа отколку од тоа како да ја победи фашистичка Германија, посебно исплашен од грчките партизани од ЕЛАС и нивното политичко крило ЕАМ по војната да ја преземат власта во Грција, му доверува задача на британскиот генерал Скуби, по секоја цена да го разоружа ЕЛАС, со покритие за интервенција на британските трупи во Грција од претседателот на грчката влада во егзил во Каиро, Георгиос Папандреу, дедото на актуелниот грчки премиер.
Иако ЕЛАС не го положи оружјето туку во декември 1944 година започна оружени борби со британските трупи за престолнината Атина, поради засилувањата на британските трупи и одбивањето на Сталин да упати воена помош, на 12 февруари 1945 година ЕЛАС во Варкиза склучи договор за разоружување под услов затворање на фашистичките колаборационисти. И покрај договорот на сојузничките сили за затворање на сите колаборационисти со фашистичкиот германски, бугарски и италијански окупатор, Британците нема да го испочитуват договорот од Варкиза и овие реакционерни грчки сили набргу ќе бидат пуштени на слобода. Монархофашистите организирани во легална паравојска, иронијата да биде поголема вооружени од Британците токму со оружјето предадено од ЕЛАС, започнуваат невиден терор врз партизаните, левичарите и демократите, особено врз Македонците под Грција. Монархофашистичкиот режим во Грција по војната ги засили репресиите врз Македонците, а тоа кулминира по враќањето на кралот на 28 октомври 1946 година.
Заради неможноста да го понесе финансискиот товар од опремувањето и обуката на Грчката кралска армија, Обединетото Кралство во 1947 година се повлекува од таа задача, по Британците таа задача ја преземаат САД со изговор борба против комунистичката агресија. Но, британските советнички мисии во Грција остануваат и понатаму.
По офанзивата на грчките монархофашистички сили врз ДАГ помогнати од англо-американските интервенционистички сили и целосниот пораз на ДАГ на битките на Вичо и Грамос на 30 август 1949 година со претходно фрлање на напалм бомбите, голем број од борците на ДАГ и нејзиното раководство заедно со целото раководство на КПГ пребегнуваат на територијата на Албанија со што целосно престанува борбената дејност на ДАГ во Грција. Продолжува геноцидот врз македонскиот народ.
Петре Наковски својот роман „На пат со времето“ го завршува со „што ни остана нам и на идните поколенија? Само ли неизгасливата желба и пораката тоа што се случи на тие патишта во времето-невреме да не се избрише од нашето паметење?...“
Почитувани браќа и сестри,
Почитувани Македонци,
Ви препорачувам романот „На пат со времето“ прочитајте го, на други препорачајте го. Времето одминува, времето носи, однесува, времето памети, докажува, потврдува, Времето прифаќа и отфрлува.
Но, време е на зреење и време е потребно за друго време. 2013 се наближува, стоте години од поделбата на Македонија ќе ги одбележаме, за да им оддадеме почит на убиените и упокоените, да го срушиме последниот берлински ѕид на македонскиот полуостров, за да го опомениме светот на ужасите од војните и еднаш засекогаш да престанеме да си пакостиме со грдото Егејчишта, да останеме само тоа што сме - Македонци! Ние Македонците тоа најдобро го знаеме, треба да го паметиме и како поука на генерациите и на светот им го пренесеме. Затоа и нашиот аманет до генерациите и целиот свет: Ние сме за ЕУ и НАТО, ама само како Македонија, Македонци, со македонски јазик! Така било, така и ќе остане, од векови за навек! Името на нашата држава што идентитет на нацијата претставува, е нашата светост, гордост и достоинство, што со ништо не се заменува!
Господине Наковски, нека Господ Бог Ви даде здравје, творете и напишете уште романи за македонските работи во окупираните делови на Македонија. Нека Господ Бог ја благослови Македонија и нас Македонците, Амин!
----------------
Raw Google Translation of Part II (use only as a rough guide):
World Macedonian Congress
PROMOTION OF THE NOVEL "On The Road With TIME" by Petre Nakovski
In the novel we are reminded of the Macedonian toponymy, Macedonian villages and towns that have remained pogrcheni: Lower Kleshteni, Florina, Lehovo, Vico, Wine, Kastoria, Edessa, S'botsko, nurture, Konica, Psoderi, Zhelev, German, Orovnik, P'pli , miners, Stork, Medo, R'bi, Drenovo Pero, Nivici, Orovo, Grazhdeno, Rupishta, Lower Papratsko, Pogradec, Kostour, Kozani, crazy, Krpeshina, Ezerets, Snicheni, Kotelci, Sheshtevo, Breznica, stunk, Lobanica, Novoselani, Schaack, revenge, Kalevishta, Rulja, Breznica, Janoveni, Slimnica, Omocko, Tuhulj, V'mbel, D'mbeni, Kosinec, Osheni, Chetirok, Ioannina, Metsovo, Smarina, Breshteni, Galishte, Zagorichani, Staricheni, Zhuzhelce, Kushoradi, Drenoveni, Oshchima, Tiolishta, Mokren Konomladi, Dobrolishta, Grach, Nestram, Statica, Zelenich, Chereshnica, Macedonians, countless unmentioned ...
He mentions the Lower Dupeni, Ljubojno, Brajcino, said, Bitola, Resen, Brailovo, St. Ailj, Asamati in this one from Macedonia left.
The author reminds us of the mountains and Bigla, Kajmakcalan, White Water, Lundzer, Brazdovica, Gjupkata, dwarf, Red Stones, Markova Noga, Tower, Big Prespa Lake Mikri Prespa, Kapeshtica, Bilishta Ivan Mountain Kopanche, St. Elias, Pear , Pelister, Vico, boiler Tower, Small-Muddy, Naselica, White Stone, Lower Arena, Charno, Krastavec, Aljavica, Gramos, Peter diapers, Amuda, Nikoler, Gorusha, Lisec, eaglet, certain, Sinjachka, Willow, and even Galicica countless other peaks, mountains and hills ...
Churches Holy Saturday, St. George, St. Petka, St. John, St. Elijah, St. Atanas, St. Mary, St. Nicholas, churches of many saints because our believe in God. He appeared to St. Paul the Apostle to the Macedonian dream and told him come here and save Sun And he came to St. Paul in Macedonia and the first churches here in Thessaloniki, Philippi, and Beer among us and build us Macedonians, and the first woman Makedonkata Lydia oath in January and therefore walked in Europe, as in Macedonia, the ancient city of Ohrid and conversion literacy for everyone else started ...
The author mentions many characters and families Nanovci, Damovci, Purdovci, Nakovci, Ljapovci, Trajkovci, Pandovci, Filjovci, Laskini, Guljovci, Popovci, Pindzovci, Penovci, Donovci, Shkokljovci, many mentioned that their lineage continued through the world and many who zapustija the strain, because those others, andartite, to see a ispoklaa, burned, he obeschestija, the bones of dogs and eagles are left to devour and doizedat ...
The author travels through Albania in time and space, and mentions Kafasan, Durres, Elbasan, Pogradec, Korce, Bilishta, Prespa, Prenjes, Tirana, roads Macedonian hell there in Poland, Czech Republic, Slovakia, Romania, Hungary, Bulgaria, Russia, Ukraine, Kazakhstan, Canada, America, Australia ...
The author tells of the colonization of Macedonia madzhirite from Asia Minor. The migration of Russians. For many struggles and sacrifices of them. For assimilation through Bulgarian and Greek priests. For Exarchists and patrijarshistite. The Turks and andartite. For indoktrinacijata for assimilation.
Petre Nakovski talk about the wounded at hospitals in Korca and Elbasan in Albania Sukt for the wounded in hospitals and in Katlanovo Jasenovo in Macedonia. The author speaks about the deportation of the wounded from the Civil War in Greece in Poland, the hospital "250" on the island Volin, in memory of Brigadier General Dr. Vladislav Barchikovski.
The author talks about a kind of ghettoization of Macedonians from Aegean Macedonia in the Republic, right, and the Skopje suburbs Avtokomanda Micurin. He speaks for the Association of Aegean Macedonians from 1950, to issue a newspaper "Voice of the Aegean Macedonians" for the construction of the Chamber of Aegean Macedonians in Skopje. For the purpose of "egeizacijata" of Macedonians from Aegean Macedonia in the country because of resistance to Inform and against those who remained in Eastern European countries. On the other hand, the author notes the housing about 3,000 exiled from Greece in 2000 that the Macedonians, in south-eastern Poland in the Ukrainian village of vacant Kroshchenko of Ukrainians who were moved. Of these, the Communist Party of Greece, on March 30, 1952, the cooperative "New Life", formed a revolutionary organization called the Slavomakedoncite Ilinden, which had absolutely nothing to do with Ilinden traditions, but was used for indoctrination and mobilization in the fight against Rankovic and Yugoslavia. The author recalls that the organization was responsible Pango bathroom, commander of the Eighteenth Brigade of the Democratic Army of Greece in which only 90% were Macedonians. In this organization Pejkov some Macedonians from the village, complete with several Bulgarian high school class, based on Bulgarian and Russian grammar textbook issued by the so-called "artificial" language of the Macedonians from the Aegean.
Nakovski recalled that the Association of Aegean Macedonians in Macedonia in 1953-1954 under pressure from Belgrade is disbanded. That year I visited Tito comes Pavlos Greek king, son of Gorgios. Athens visit the Greek king of Belgrade conditioned dismantling the Association of Aegean Macedonians in Macedonia. On the day of arrival of the Greek King Pavlos, before passing through Skopje, Macedonians from Aegean Macedonia were taken to the Prison, activists in the canyon, and those in the Yugoslav army and Interior Ministry head of Thessaloniki, everything else under house arrest. The author tells that in Skopje there were many deserters from Doug, were all privileged prebegnati with the excuse that disagree with the Communist Party of Greece.
The existence of the Association of Aegean Macedonians in Macedonia and Eastern European countries of the Association Slavomakedoncite author is an occasion to say that out loud Aegeans synonyms and Slav-Macedonians should once be dropped from use, these people remain that have always been - Macedonians!
At the end of the road to Macedonia from Albania, the author of the novel ends with Prenjes-Perenjas, which is no longer what it was sixty years ago as a place of pain and mourning, the anticipation and hopeless. Prenjes now is not the town of barracks, stables and magazines, but a new town with new streets and buildings, cafes and bars, water and sanitation, clinics and pharmacies. Town with children's noise and smiling mouths. New life with new people, that they went somewhere permanent transit.
Dear brothers and sisters,
Dear Macedonians,
In World War II in Greece wins Greek People's Liberation Army (ELAS) led by the Communist Party of Hellas. Unfortunately, the victory of anti-fascist forces in Greece took them Great Britain supported the United States over the deal Stalin - Churchill in 1944, Greece went to the UK and Romania and Bulgaria to the Soviet Union to Russia. As identification of action, the UK office in Hellas returns monarcho, challenging the so-called Civil War in Greece as a continuation of the Second World War: to defeat them and take away the power of dovcherashnite anti-fascist allies. Dovcherashnite partisans shape the Democratic Army of Greece (DAG) in which almost a third of the fighters are Macedonians, convinced that after the victory over fascism in Greece will receive rights to self-secession law with the unification of the Aegean and the Vardar Pirin part of Macedonia, in a single state of Macedonia.
... British Prime Minister Winston Churchill in the second half of 1944 over concerns of possible komunizacija the Balkans and Eastern Europe than on how to beat Nazi Germany, especially afraid of the Greek partisans in ELAS and its political wing EAM after the war to take power in Greece , has entrusted the task of the British General Scooby, at any price to disarm ELAS, with cover for the intervention of British troops in Greece by the President of the Greek government in exile in Cairo, Georgios Papandreou, the grandfather of the current Greek Prime Minister.
Although ELAS did not lay down their arms, but in December 1944 launched armed struggle with British troops in the capital Athens for reinforcements of British troops and the refusal of Stalin sent military aid to the February 12, 1945 ELAS in Varkiza contract to disarm, provided closing fascist collaborators. Despite the agreement on allied forces closure of all collaborators with the fascist German, Bulgarian and Italian occupiers, the British will not ispochituvat agreement Varkiza Greek and these reactionary forces will soon be released. Monarcho organized in a legal militia, the irony be more right than the British armed with weapons given by ELAS, beginning an unprecedented terror against partisans, Democrats and leftists, especially the Macedonians under Greece. Monarhofashistichkiot regime in Greece after the war stepped up repression against the Macedonians, and it culminates after the return of the king of October 28, 1946.
Unable to bear the financial burden of equipping and training of the Greek royal army, the United Kingdom in 1947 is retiring from that job after the British take on that task U.S. with an excuse against communist aggression. But British advisory mission in Greece remain unaffected.
Mon offensive monarhofashistichki Greek forces on DAG supported by Anglo-American interventionist forces and the complete defeat of DAG at the battles of Vico and Gramos on August 30, 1949 with prior disposal of napalm bombs, many of the fighters of DAG and its leadership with the whole KPG prebegnuvaat leadership in the territory of Albania, which completely stops the combat activity of DAG in Greece. Continuing genocide against Macedonian people.
Petre Nakovski his novel "On the road with time" ends with "we left us and future generations? Just wish I neizgaslivata and message of what happened on those roads in bad weather-not to erase from our memory ?..."
Dear brothers and sisters,
Dear Macedonians,
I recommend the novel "The last time" Read it, Recommend it to others. Time goes by, time brings concerns, remember the time, proving, confirming, accepting time and throw away.
But time is ripening and the time needed for another time. 2013 is approaching, the hundred years since the division of Macedonia will mark, to honor the slain and dead, to bring down the Berlin Wall last of the Macedonian peninsula to opomenime world of the horrors of war and once you stop pakostime the ugly Egejchishta to remain just that we are - Macedonians! We Macedonians that you know best, you should remember the lesson and how the generations and the world give it to. Therefore, our legacy to the generations and the whole world: We are the EU and NATO, but only as Macedonia, Macedonians, the Macedonian language! So it was, and will remain, for centuries forever! The name of our country which is the identity of the nation, is our holiness, pride and dignity with which nothing is replaced!
Nakovski Sir, may God give you health to create and write more novels about the Macedonian matters in the occupied parts of Macedonia. May God bless Macedonia and us the Macedonians, Amen!
----------------------
-----------
СВЕТСКИ МАКЕДОНСКИ КОНГРЕС
ПРОМОЦИЈА НА РОМАНОТ „НА ПАТ СО ВРЕМЕТО“ ОД ПЕТРЕ НАКОВСКИ
4 декември 2010 година, Штип, Македонија (СМК) - Во организација на Здружението „Македонски Егеј“ од Штип и Народната и универзитетска библиотека „Гоце Делчев“ од Штип, денес во НУ библиотека „Гоце Делчев“ се одржа промоција на романот „На пат со времето“ од Петре Наковски. Романот „На пат со времето“ го промовира претседателот на Светскиот Македонски Конгрес Тодор Петров. Авторот Петре Наковски се заблагодари на промоцијата и промоторот, со избор на делови од романот што го задржаа вниманието на публиката.
Присутните ги поздравија директорката на НУБ „Гоце Делчев“ од Штип Вилма Јованова и претседателот на Здружението „Македонски Егеј“ Јордан Тунев.
Во продолжение на промоцијата на романот „На пат со времето“, генералниот секретар на Сојузот на Македонците од Егејот „МАКЕДОН“ Александар Ѓорѓиев ја промовира веб-страницата на Сојузот на Македонците од Егејот МАКЕДОН www.makedonmagazin.mk. На страницата ќе бидат претставени активностите на Сојузот на Македонците од Егејот МАКЕДОН и на неговите членки, дванаесет здруженија на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката.
__________________________________________________ ________
Говор на претседателот на Светскиот Македонски Конгрес Тодор Петров на промоцијата на романот „На пат со времето“ од Петре Наковски
Почитувани браќа и сестри, почитувани Македонци, господинот Петре Наковски е романсиер и преведувач. Роден е на 17 јули 1937 година во село Крчишта, Костурско, во Егејскиот дел на Македонија.
Педагошки ликеј завршил во Полска, а Филолошки факултет во Македонија. Докторирал на Институтот за политички науки на Вроцлавскиот универзитет во Полска. Бил новинар во весниците „Вечер“ и „Нова Македонија“, а работел во Министерството за надворешни работи.
Господинот Петре Наковски е прв амбасадор на Македонија како самостојна и суверена држава во Полска. Oд 1989 година член е на Друштвото на писателите на Македонија.
Автор е на повеќе раскази објавени во македонската периодика, како и на романите: „Постела за чемерните“ издаден во 1985 година,
„И каменот е земја“ издаден во 1988 година, „Големата удолница“ издаден во 2003 година, „Големата измама“ издаден во 2007 година и романот кој за првпат од издавањето во април годинава го промовираме токму вечерва во Штип „На пат во времето“. Значаен е неговиот докторски труд „Македонските деца во Полска 1948-1968 година“ објавен во 1985 година и секако капиталниот труд за насилно прогонетите Македонци од Егејскиот дел на Македонија во Полска од 1948 до 1975 година како заедничко издание на државните архиви на Македонија и Полска, на македонски и полски јазик, со избор на 227 документи од приватната архива на авторот, збирката документи „Македонските бегалци во Полска 1948-1975 година“ објавен 2008 година.
Од полски на македонски има преведено и објавено 40 литературни дела и поголем број на песни и раскази од македонски автори, како и драмата „Црнила“ на Коле Чашуле.
Добитник е на наградите „Златно перо“ и „Кирил Пејчивиќ“ за преведувачки опус, наградата на полските автори, а одликуван е со Златен медал за заслуги за полската култура и Златен орден на командоријата во Полска.
Секој од делата на Петре Наковски посветен е на одреден временски период, а сите негови дела всушност претставуваат еден роман за една иста голгота на македонскиот народ, за геноцидот врз Македонците, кој авторот го пишува речиси цели четириесет години.
Пред промоцијата на романот, повод за нашава средба, накусо за романите пред него, бидејќи се работи за иста целина.
Романот „Постела на чемерните“ зборува за насилно прогонетите од родните огништа во времето на Граѓанската војна во Грција од страна на комунистите, собрани во логорот Прењес или Перењас во Албанија. Авторот го опишува престојот на поголема група стари луѓе од костурско, жени во години, кои речиси двапати дневно излегуваат од коњушниците на поранешна италијанска база каде што се сместени, пречекувајќи ги камионите со ранети кон Драч и Елбасан, и испраќајќи ги кон Грција со здрави, повторно за на фронт, Грци и Македонци. Во Прењас-Перењас сместени се и децата од 15-16 години, кои поради протестите на родителите од Романија ги префрлаат во Албанија.
Вториот роман на Петре Наковски „И каменот е земја“ зборува за организацијата на депортацијата на децата од 2 до 14 години и за пропагандата преку НОФ и АФЖ, со цел нивна дислокација од регионите загрозени од воените дејствија, во Албанија и Југославија а оттаму во другите источно-европски земји. Авторот Наковски низ судбината на главниот јунак ги разобличува целите на оваа операција: мобилизација на родителите за потребите на фронтот и разбивање на македонското семејство. Со жртвите од воените дејствија и егзодусот на децата започнува искоренувањето на Македонците од Егејскиот дел на Македонија. Најпосле, и каменот е земја, како наслов на романот, затоа што едно дете на пат во прогонство кон непознатото, од дворот на домот зема едно камче и тоа за цело време на животот, низ сите страници на романот, го потсетува на родината.
Романот „Големата удолница“ го претставува одот на Македонците во борба за ослободување на Македонија. Авторот Наковски ја отсликува таа саможртва на македонскиот народ, укажувајќи дека само после една година меѓу него се фрла нова парола „борба против англо-американскиот империјализам“. Романот завршува со битките на Грамос во 1948 година кои траат седумдесет деноноќија. На Грамос, на 22 јули 1948 година, за првпат се употребуваат напалм бомбите, од кои гореше младоста на Македонија.
Како продолжение на овој роман е романот „Големата измама“ во кој врз основа на архивска граѓа и документи, авторот Петре Наковски зборува за пропагандните форми, методи и средства на кои биле изложени Македонците од Комунистичката партија на Грција.
Содржината на романот „На пат со времето“ е проткаена со личните доживувања на авторот Петре Наковски, како и со сведоштва на бројни живи сведоци. Го опфаќа времето од крајот на Граѓанската војна во Грција се до денес. Низ документарен приказ, Наковски ги расветлува настаните во тоа време-невреме, а преку судбините на одделни личности успева да ги протолкува внатрешните доживувања, траумите и страдањата кои остануваат длабоко врежани во колективната трагедија и меморија, на Македонците за Македонија. Без патетика, со едноставни описи, Наковски ги бележи времето и луѓето кои се принудени да ги остават родните огништа и по разни патишта физички и психички осакатени да се прашуваат каде ги водат и кому татковината ја оставаат.
Во ова возбудливо дело авторот говори за трагични настани поврзани со геноцидот врз Македонците. Оваа документарна проза проткаена е со лични трагедии и народни страдања, со автентични кажувања на луѓе кои лично ја доживеале голготата на Граѓанската војна во Грција од 1946 до 1949 година.
Сите настани во романот „На пат со времето“ се вистинити, секоја сличност е случајна. Патувањето низ Албанија е реализирано со финансиска поддршка на Министерството за култура на Република Македонија, за што авторот изразува посебна благодарност.
Амбасадорот Наковски го цитира Сеферис „И мни’ми о’пу тин анги’зис пона’и“. Споменот каде и да го допираш боли. Настаните во романот се повторување на минатото, допир по стари рани и болки за Македонија. Преку патот на голготата во Албанија во 1948 година, авторот со сопругата Дитта решава уште еднаш да ги изоди патиштата на македонското искоренување и прогонство во Албанија за време на Граѓанската војна во Грција, проткаено со живи искази на повеќе учесници во настаните и случувањата.
Романот е сегментиран во време и простор. Секое поглавје зборува за престојот во едно место, за разговорите со затекнатите за настаните пред шеесет години, за промените во материјалното во меѓувреме и за спомените за минатото. Трагите, за лузните кои одзеле дел од животот. Авторот зборува со живите за умрените, за ранетите, за убиените, за прогонетите од времето на Граѓанската војна во Грција. Неговото прогонство во детството буди безброј спомени од проживеаното. Наковски се сеќава на местата, на патот во времето зад себе, но со патот пред себе по истите патеки на преживеаните, со спомени за умрените.
Обземен со помислата дека времето се’ брише, Петре Наковски, заедно со сопругата Дитта, се охрабрува и на пат заминува, на пат со времето што одмина, за повторно да ги изоди патиштата на македонското искоренување и раселување.
Авторот Наковски, за цело време, преку сите свои пишани дела, го задржува вниманието на публиката со пораката, дека записите при живот, се сведоштво за минатото и аманет за иднината. Авторот го поучува читателот, тоа што било да се памети, да не се заборави, на хартија да се стави за трајно да остане незаборавено.
Нашиот опстој е од многу минато и од малку сегашност. Тоа што сме денес е потврда на тоа што некогаш сме биле. Опстојот на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Албанија, Југославија, Советскиот Сојуз и источно-европските земји за авторот значи опстој и на Македонците во родните огништа. Авторот Наковски прави споредување на судбината на Македонците прогонети од родното, со тие кои останале за да го обноват изгубеното и опустошеното, да не остане одродено. Македонците надвор од Грција, од една страна, со топол дом, работа и љубов, од деца насилно откорнати од мајчината прегратка и далеку од родниот дом, до оформени во образовани и почитувани личности таму каде што да живеат продолжиле. И, Македонците, од друга страна, кои продолжиле да живеат во родните огништа после војната, собрани од затворите и логорите повторно назад во своите домови, обновувајќи ги куќите, но сепак со постојаното чувство на страв кумулиран поради притисоците и теророт на државните, воените, полициските и верските институции на Грција.
Петре Наковски вели: „Се навраќаме кон тоа време заради потсетување дека постоевме на свое такви, какви што бевме - вкоренети во прадедовата и дедовата земја и во неа запечени со свои адети и вера, посветени на добрината и исполнети со верба, но измамени и со изгубени надежи. Желба ми е барем дел од тоа време да го обеспрашиме и обележиме со пишан збор, за да остане засекогаш врежано во поединечното и колективното паметење. Протекоа годините. Секнуваат генерациите кои го доживеаја и преживеаја злото. Многукратно напластената желба за враќање во родните огништа се претвори во долго битисување. Ретките дрвени крстови без име и презиме набрзина вкопани врз тие кои загинаа во нерамните битки на тригодишната крвава војна - изгниаја, со земјата се израмнија гробовите и масовните гробници таму каде што денес побрзо можеш да се сопнеш од расфрлените парчиња бомби, гранати и куршуми, од испокршените надгробни плочи и крстови, од остатоците на темелите на нашите куќи. Само тие потсетуваат за сето тоа дека тука, во македонските села и планини се случи злото. За нас најголемо. И треба да се знае кој го предизвика и изврши и за кого лошото најлошо заврши. Одејќи по трагите на спомените посакавме од мракот на заборавот да спасиме делчиња од големата целина на човековите патила.“
И Наковски го тера тој пат од неговото родно Крчишта до Албанија, со спомени, географија, македонска и по грчки променета, со лични патила, трауми и трагедии, средби со живите кои раскажуваат за ужасите на војните, за Граѓанската војна во Грција, за последиците од неа. Авторот тоа го прави да не го заборавиме.
Наковски на својот пат ги споменува и ги среќава ендопјите, староседелците, тукашните, зборува за Македонците и пондите, маџирите, туркофоните, доселените од Мала Азија. Не оти сами дошле, туку друг ги донел од Балканските војни 1912-1913 година за да нашите ги нема, да бидат протерани, а други на нивно место насадени. Многумина од тукашните, тамошните, ќе речат, а Наковски тоа грижливо го бележи:
- Лафам македонцки, ама не многу гласно, зашчо се ушче има руфјани по грчки, подлеци или пакосници.
Наковски на пазарниот ден во Лерин ја гледа таблата на македонски, грчки и англиски со големи букви напишано ВИНОЖИТО. Седиштето на Европската слободна алијанса - Виножито, политичка партија на македонското малцинство во Република Грција. И си вели, се тече, се’ се менува.
Ама, не заборава и да напише, дека села и места, со споменици и спомен-обележја, Грците доста накотиле, со имиња на погрчени кодоши и шпиони, одродени, со „ос“ „ас“ и „ес“ како лепенка за да личи дека по презиме и име Грци се. Ко оној Коте, демек Котас од Руља, наводно легендарен грчки јунак, кој за неколку јудашки златници со два прсти подадени од костурскиот грчки владика Каравангелис, го обезглави Лазо Поп-Трајков.
-------------
Втор Дел:
СВЕТСКИ МАКЕДОНСКИ КОНГРЕС
ПРОМОЦИЈА НА РОМАНОТ „НА ПАТ СО ВРЕМЕТО“ ОД ПЕТРЕ НАКОВСКИ
Во романот се потсетуваме на македонската топонимија, македонските села и градови кои останаа погрчени: Долно Клештени, Лерин, Лехово, Вичо, Винени, Костур, Воден, С’ботско, Негуш, Коница, Псодери, Желево, Герман, Оровник, П’пли, Рудари, Штрково, Медово, Р’би, Дреново, Пероо, Нивици, Орово, Граждено, Рупишта, Долно Папратско, Поградец, Габреш, Кожани, Лудово, Крпешина, Езерец, Сничени, Котелци, Шештево, Брезница, Смрдеш, Лобаница, Новоселани, Шак, Ревани, Калевишта, Руља, Брезница, Јановени, Слимница, Омоцко, Тухуљ, В’мбел, Д’мбени, Косинец, Ошени, Четирок, Јанина, Мецово, Смарина, Брештени, Галишта, Загоричани, Старичени, Жужелце, Кушоради, Дреновени, Ошчима, Тиолишта, Мокрени, Кономлади, Добролишта, Граче, Нестрам, Статица, Зеленич, Черешница, Бапчор, безброј не спомнати...
Ги спомнува и Долно Дупени, Љубојно, Брајчино, Кажани, Битола, Ресен, Браилово, Свети Аиљ, Асамати во оваа што од Македонија остана.
Авторот не потсетува и на планините Бигла, Кајмакчалан, Бела Вода, Лунѕер, Браздовица, Ѓупката, Цуце, Црвени Стени, Маркова Нога, Кулата, Големото Преспанско Езеро, Малото Преспанско Езеро, Капештица, Билишта, Иван планина, Копанче, Свети Илија, Круша, Пелистер, Вичо, Котелска Кула, Мали-Мади, Населица, Бел Камен, Долна Арена, Чарно, Краставец, Аљавица, Грамос, Петре Пелени, Амуда, Николер, Горуша, Лисец, Орлето, Одрето, Сињачка, Врба, Галичица и уште безброј други врвови, планини и ридови...
Црквите Света Недела, Свети Ѓорѓи, Света Петка, Свети Јован, Свети Илија, Свети Атанас, Света Богородица, Свети Никола, цркви на безброј светители затоа што нашите во Бога верувале. Му се појави на Свети Апостол Павле на сон Македонец и му рече дојди во Македонија и спаси не. И дојде Свети Апостол Павле во Македонија и првите цркви тука во Солун, Бер и Филипи меѓу нас и за нас Македонците ги изгради, и првата жена Македонката Лидија ја покрсти, та оттука во Европа тргна, како што од Македонија, од древниот Охрид покрстувањето и описменувањето за сите останати започна...
Авторот ги споменува многу ликови и фамилии Нановци, Дамовци, Пурдовци, Наковци, Љаповци, Трајковци, Пандовци, Фиљовци, Ласкини, Гуљовци, Поповци, Пинѕовци, Пеновци, Доновци, Шкокљовци, безброј неспомнати кои својата лоза низ светот ја продолжија но и многумина кои сојот го запустија, затоа што оние другите, андартите, до еден ги испоклаа, ги запалија, ги обесчестија, коските на пците и орлите им ги оставија да ги глодат и доизедат...
Авторот патува низ Албанија во време и простор, па ги спомнува Ќафасан, Драч, Елбасан, Поградец, Корча, Билишта, Преспа, Прењес, Тирана, патиштата на македонската голгота оттаму во Полска, Чешка, Словачка, Романија, Унгарија, Бугарија, Русија, Украина, Казахстан, Канада, Америка, Австралија...
Авторот раскажува за колонизацијата на Македонија со маџирите од Мала Азија. За доселувањето на Руси. За многу битки и жртвите од нив. За асимилацијата преку бугарските и грчките попови. За егзархистите и патријаршистите. За Турците и андартите. За индоктринацијата заради асимилацијата.
Петре Наковски зборува за ранетите во болниците во Корча, Елбасан и Сукт во Албанија, за ранетите во болниците во Катланово и Јасеново во Македонија. Авторот зборува и за депортацијата на ранетите од Граѓанската војна во Грција во Полска, за болницата „250“ на островот Волин, според сеќавањата на бригадниот генерал д-р Владислав Барчиковски.
Авторот зборува за своевидната гетоизација на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката, нели скопските населби Автокоманда и Мичурин. Зборува за Здружението на Егејците од 1950 година, за издавањето на весник „Глас на Егејците“, за изградбата на Домот на Егејците во Скопје. За целта на „егеизацијата“ на Македонците од Егејскиот дел на Македонија во Републиката заради отпор против Информбирото и против тие кои останаа во источно-европските земји. Од друга страна пак, авторот го бележи вдомувањето на околу 3.000 прогонети од Грција од кои 2.000 Македонци, во југо-источна Полска во испразнетото украинско село Крошченко од кое беа иселени Украинците. Од нив, Комунистичката партија на Грција, на 30 март 1952 година, во задругата „Нов живот“, формира таканаречена револуционерна организација на Славомакедонците ИЛИНДЕН, која немала ама баш никаква врска со илинденските традиции, туку служела за индоктринација и мобилизација во борба против Ранковиќ и тогашна Југославија. Авторот се сеќава дека одговорен на организацијата бил Панго Бањата, командант на Осумнаесеттата бригада на Демократската Армија на Грција во која дури 90% биле Македонци. Во оваа организација извесен Пејков од село Бапчор, со завршени неколку класа бугарска гимназија, врз основа на бугарската и руската граматика издава учебник на таканаречен вештачки „јазик на Македонците од Егејот“.
Наковски се присетува дека Здружението на Егејците во Македонија во 1953-1954 под притисок на Белград е расформирано. Таа година во посета на Тито доаѓа грчкиот крал Павлос, син на Горгиос. Официјална Атина посетата на грчкиот крал на Белград ја условила со расформирање на Здружението на Егејците во Македонија. На денот на доаѓањето на грчкиот крал Павлос, пред минувањето низ Скопје, Македонците од Егејскиот дел на Македонија биле однесени во Идризово, активистите во Матка, а тие во ЈНА и МВР на Солунска глава, се друго во домашен притвор. Авторот раскажува дека во Скопје имало и многу дезертери од ДАГ, привилегирани биле сите пребегнати со изговор дека не се согласуваат со Комунистичката партија на Грција.
Постоењето на Здружението на Егејците во Македонија, а во источно-европските земји Здружение на Славомакедонците за авторот е повод гласно да кажеме дека синонимот Егејци и Славомакедонци мора еднаш засекогаш да се отфрлат од употреба, овие луѓе да останат тоа што отсекогаш биле - Македонци!
На крајот од патот за Македонија од Албанија, авторот романот го завршува со Прењес-Перењас, кое повеќе не е тоа што пред шеесет години било, како место на болка и плач, на исчекување и безнадеж. Прењес сега не е гратче на бараки, магазини и коњушници, туку ново гратче, со нови улици и градби, кафеани и кафулиња, водовод и канализација, амбуланти и аптеки. Гратче со детски жагор и насмеани усти. Нов живот со нови луѓе, без тие кои транзитно трајно некаде заминаа.
Почитувани браќа и сестри,
Почитувани Македонци,
Во Втората светска војна во Грција победи Грчката народно-ослободителна армија (ЕЛАС) раководена од Комунистичката партија на Елада. За жал, победата на антифашистичките сили во Грција им ја одзеде Велика Британија помогната од Соединетите Американски Држави, поради договорот Сталин - Черчил од 1944 година, Грција да и припадне на Велика Британија, а Романија и Бугарија на Советскиот Сојуз, на Русија. Како легитимација за акција, Велика Британија на власт во Елада ги враќа монархофашистите, предизвикувајќи ја т.н. Граѓанска војна во Грција како продолжение на Втората Светска Војна: да се поразат и да им се одземе власта на довчерашните антифашистички сојузници. Довчерашните партизани ја оформуваат Демократската армија на Грција (ДАГ) во која речиси една третина од борците се Македонци, убедени дека по победата над фашизмот во Грција ќе добијат автономни права се до отцепување со право на обединување на Егејскиот со Вардарскиот и Пиринскиот дел на Македонија, во една и единствена држава Македонија.
... Британскиот премиер Винстон Черчил во втората половина на 1944 година повеќе загрижен од можната комунизација на Балканот и Источна Европа отколку од тоа како да ја победи фашистичка Германија, посебно исплашен од грчките партизани од ЕЛАС и нивното политичко крило ЕАМ по војната да ја преземат власта во Грција, му доверува задача на британскиот генерал Скуби, по секоја цена да го разоружа ЕЛАС, со покритие за интервенција на британските трупи во Грција од претседателот на грчката влада во егзил во Каиро, Георгиос Папандреу, дедото на актуелниот грчки премиер.
Иако ЕЛАС не го положи оружјето туку во декември 1944 година започна оружени борби со британските трупи за престолнината Атина, поради засилувањата на британските трупи и одбивањето на Сталин да упати воена помош, на 12 февруари 1945 година ЕЛАС во Варкиза склучи договор за разоружување под услов затворање на фашистичките колаборационисти. И покрај договорот на сојузничките сили за затворање на сите колаборационисти со фашистичкиот германски, бугарски и италијански окупатор, Британците нема да го испочитуват договорот од Варкиза и овие реакционерни грчки сили набргу ќе бидат пуштени на слобода. Монархофашистите организирани во легална паравојска, иронијата да биде поголема вооружени од Британците токму со оружјето предадено од ЕЛАС, започнуваат невиден терор врз партизаните, левичарите и демократите, особено врз Македонците под Грција. Монархофашистичкиот режим во Грција по војната ги засили репресиите врз Македонците, а тоа кулминира по враќањето на кралот на 28 октомври 1946 година.
Заради неможноста да го понесе финансискиот товар од опремувањето и обуката на Грчката кралска армија, Обединетото Кралство во 1947 година се повлекува од таа задача, по Британците таа задача ја преземаат САД со изговор борба против комунистичката агресија. Но, британските советнички мисии во Грција остануваат и понатаму.
По офанзивата на грчките монархофашистички сили врз ДАГ помогнати од англо-американските интервенционистички сили и целосниот пораз на ДАГ на битките на Вичо и Грамос на 30 август 1949 година со претходно фрлање на напалм бомбите, голем број од борците на ДАГ и нејзиното раководство заедно со целото раководство на КПГ пребегнуваат на територијата на Албанија со што целосно престанува борбената дејност на ДАГ во Грција. Продолжува геноцидот врз македонскиот народ.
Петре Наковски својот роман „На пат со времето“ го завршува со „што ни остана нам и на идните поколенија? Само ли неизгасливата желба и пораката тоа што се случи на тие патишта во времето-невреме да не се избрише од нашето паметење?...“
Почитувани браќа и сестри,
Почитувани Македонци,
Ви препорачувам романот „На пат со времето“ прочитајте го, на други препорачајте го. Времето одминува, времето носи, однесува, времето памети, докажува, потврдува, Времето прифаќа и отфрлува.
Но, време е на зреење и време е потребно за друго време. 2013 се наближува, стоте години од поделбата на Македонија ќе ги одбележаме, за да им оддадеме почит на убиените и упокоените, да го срушиме последниот берлински ѕид на македонскиот полуостров, за да го опомениме светот на ужасите од војните и еднаш засекогаш да престанеме да си пакостиме со грдото Егејчишта, да останеме само тоа што сме - Македонци! Ние Македонците тоа најдобро го знаеме, треба да го паметиме и како поука на генерациите и на светот им го пренесеме. Затоа и нашиот аманет до генерациите и целиот свет: Ние сме за ЕУ и НАТО, ама само како Македонија, Македонци, со македонски јазик! Така било, така и ќе остане, од векови за навек! Името на нашата држава што идентитет на нацијата претставува, е нашата светост, гордост и достоинство, што со ништо не се заменува!
Господине Наковски, нека Господ Бог Ви даде здравје, творете и напишете уште романи за македонските работи во окупираните делови на Македонија. Нека Господ Бог ја благослови Македонија и нас Македонците, Амин!
----------------
Raw Google Translation of Part II (use only as a rough guide):
World Macedonian Congress
PROMOTION OF THE NOVEL "On The Road With TIME" by Petre Nakovski
In the novel we are reminded of the Macedonian toponymy, Macedonian villages and towns that have remained pogrcheni: Lower Kleshteni, Florina, Lehovo, Vico, Wine, Kastoria, Edessa, S'botsko, nurture, Konica, Psoderi, Zhelev, German, Orovnik, P'pli , miners, Stork, Medo, R'bi, Drenovo Pero, Nivici, Orovo, Grazhdeno, Rupishta, Lower Papratsko, Pogradec, Kostour, Kozani, crazy, Krpeshina, Ezerets, Snicheni, Kotelci, Sheshtevo, Breznica, stunk, Lobanica, Novoselani, Schaack, revenge, Kalevishta, Rulja, Breznica, Janoveni, Slimnica, Omocko, Tuhulj, V'mbel, D'mbeni, Kosinec, Osheni, Chetirok, Ioannina, Metsovo, Smarina, Breshteni, Galishte, Zagorichani, Staricheni, Zhuzhelce, Kushoradi, Drenoveni, Oshchima, Tiolishta, Mokren Konomladi, Dobrolishta, Grach, Nestram, Statica, Zelenich, Chereshnica, Macedonians, countless unmentioned ...
He mentions the Lower Dupeni, Ljubojno, Brajcino, said, Bitola, Resen, Brailovo, St. Ailj, Asamati in this one from Macedonia left.
The author reminds us of the mountains and Bigla, Kajmakcalan, White Water, Lundzer, Brazdovica, Gjupkata, dwarf, Red Stones, Markova Noga, Tower, Big Prespa Lake Mikri Prespa, Kapeshtica, Bilishta Ivan Mountain Kopanche, St. Elias, Pear , Pelister, Vico, boiler Tower, Small-Muddy, Naselica, White Stone, Lower Arena, Charno, Krastavec, Aljavica, Gramos, Peter diapers, Amuda, Nikoler, Gorusha, Lisec, eaglet, certain, Sinjachka, Willow, and even Galicica countless other peaks, mountains and hills ...
Churches Holy Saturday, St. George, St. Petka, St. John, St. Elijah, St. Atanas, St. Mary, St. Nicholas, churches of many saints because our believe in God. He appeared to St. Paul the Apostle to the Macedonian dream and told him come here and save Sun And he came to St. Paul in Macedonia and the first churches here in Thessaloniki, Philippi, and Beer among us and build us Macedonians, and the first woman Makedonkata Lydia oath in January and therefore walked in Europe, as in Macedonia, the ancient city of Ohrid and conversion literacy for everyone else started ...
The author mentions many characters and families Nanovci, Damovci, Purdovci, Nakovci, Ljapovci, Trajkovci, Pandovci, Filjovci, Laskini, Guljovci, Popovci, Pindzovci, Penovci, Donovci, Shkokljovci, many mentioned that their lineage continued through the world and many who zapustija the strain, because those others, andartite, to see a ispoklaa, burned, he obeschestija, the bones of dogs and eagles are left to devour and doizedat ...
The author travels through Albania in time and space, and mentions Kafasan, Durres, Elbasan, Pogradec, Korce, Bilishta, Prespa, Prenjes, Tirana, roads Macedonian hell there in Poland, Czech Republic, Slovakia, Romania, Hungary, Bulgaria, Russia, Ukraine, Kazakhstan, Canada, America, Australia ...
The author tells of the colonization of Macedonia madzhirite from Asia Minor. The migration of Russians. For many struggles and sacrifices of them. For assimilation through Bulgarian and Greek priests. For Exarchists and patrijarshistite. The Turks and andartite. For indoktrinacijata for assimilation.
Petre Nakovski talk about the wounded at hospitals in Korca and Elbasan in Albania Sukt for the wounded in hospitals and in Katlanovo Jasenovo in Macedonia. The author speaks about the deportation of the wounded from the Civil War in Greece in Poland, the hospital "250" on the island Volin, in memory of Brigadier General Dr. Vladislav Barchikovski.
The author talks about a kind of ghettoization of Macedonians from Aegean Macedonia in the Republic, right, and the Skopje suburbs Avtokomanda Micurin. He speaks for the Association of Aegean Macedonians from 1950, to issue a newspaper "Voice of the Aegean Macedonians" for the construction of the Chamber of Aegean Macedonians in Skopje. For the purpose of "egeizacijata" of Macedonians from Aegean Macedonia in the country because of resistance to Inform and against those who remained in Eastern European countries. On the other hand, the author notes the housing about 3,000 exiled from Greece in 2000 that the Macedonians, in south-eastern Poland in the Ukrainian village of vacant Kroshchenko of Ukrainians who were moved. Of these, the Communist Party of Greece, on March 30, 1952, the cooperative "New Life", formed a revolutionary organization called the Slavomakedoncite Ilinden, which had absolutely nothing to do with Ilinden traditions, but was used for indoctrination and mobilization in the fight against Rankovic and Yugoslavia. The author recalls that the organization was responsible Pango bathroom, commander of the Eighteenth Brigade of the Democratic Army of Greece in which only 90% were Macedonians. In this organization Pejkov some Macedonians from the village, complete with several Bulgarian high school class, based on Bulgarian and Russian grammar textbook issued by the so-called "artificial" language of the Macedonians from the Aegean.
Nakovski recalled that the Association of Aegean Macedonians in Macedonia in 1953-1954 under pressure from Belgrade is disbanded. That year I visited Tito comes Pavlos Greek king, son of Gorgios. Athens visit the Greek king of Belgrade conditioned dismantling the Association of Aegean Macedonians in Macedonia. On the day of arrival of the Greek King Pavlos, before passing through Skopje, Macedonians from Aegean Macedonia were taken to the Prison, activists in the canyon, and those in the Yugoslav army and Interior Ministry head of Thessaloniki, everything else under house arrest. The author tells that in Skopje there were many deserters from Doug, were all privileged prebegnati with the excuse that disagree with the Communist Party of Greece.
The existence of the Association of Aegean Macedonians in Macedonia and Eastern European countries of the Association Slavomakedoncite author is an occasion to say that out loud Aegeans synonyms and Slav-Macedonians should once be dropped from use, these people remain that have always been - Macedonians!
At the end of the road to Macedonia from Albania, the author of the novel ends with Prenjes-Perenjas, which is no longer what it was sixty years ago as a place of pain and mourning, the anticipation and hopeless. Prenjes now is not the town of barracks, stables and magazines, but a new town with new streets and buildings, cafes and bars, water and sanitation, clinics and pharmacies. Town with children's noise and smiling mouths. New life with new people, that they went somewhere permanent transit.
Dear brothers and sisters,
Dear Macedonians,
In World War II in Greece wins Greek People's Liberation Army (ELAS) led by the Communist Party of Hellas. Unfortunately, the victory of anti-fascist forces in Greece took them Great Britain supported the United States over the deal Stalin - Churchill in 1944, Greece went to the UK and Romania and Bulgaria to the Soviet Union to Russia. As identification of action, the UK office in Hellas returns monarcho, challenging the so-called Civil War in Greece as a continuation of the Second World War: to defeat them and take away the power of dovcherashnite anti-fascist allies. Dovcherashnite partisans shape the Democratic Army of Greece (DAG) in which almost a third of the fighters are Macedonians, convinced that after the victory over fascism in Greece will receive rights to self-secession law with the unification of the Aegean and the Vardar Pirin part of Macedonia, in a single state of Macedonia.
... British Prime Minister Winston Churchill in the second half of 1944 over concerns of possible komunizacija the Balkans and Eastern Europe than on how to beat Nazi Germany, especially afraid of the Greek partisans in ELAS and its political wing EAM after the war to take power in Greece , has entrusted the task of the British General Scooby, at any price to disarm ELAS, with cover for the intervention of British troops in Greece by the President of the Greek government in exile in Cairo, Georgios Papandreou, the grandfather of the current Greek Prime Minister.
Although ELAS did not lay down their arms, but in December 1944 launched armed struggle with British troops in the capital Athens for reinforcements of British troops and the refusal of Stalin sent military aid to the February 12, 1945 ELAS in Varkiza contract to disarm, provided closing fascist collaborators. Despite the agreement on allied forces closure of all collaborators with the fascist German, Bulgarian and Italian occupiers, the British will not ispochituvat agreement Varkiza Greek and these reactionary forces will soon be released. Monarcho organized in a legal militia, the irony be more right than the British armed with weapons given by ELAS, beginning an unprecedented terror against partisans, Democrats and leftists, especially the Macedonians under Greece. Monarhofashistichkiot regime in Greece after the war stepped up repression against the Macedonians, and it culminates after the return of the king of October 28, 1946.
Unable to bear the financial burden of equipping and training of the Greek royal army, the United Kingdom in 1947 is retiring from that job after the British take on that task U.S. with an excuse against communist aggression. But British advisory mission in Greece remain unaffected.
Mon offensive monarhofashistichki Greek forces on DAG supported by Anglo-American interventionist forces and the complete defeat of DAG at the battles of Vico and Gramos on August 30, 1949 with prior disposal of napalm bombs, many of the fighters of DAG and its leadership with the whole KPG prebegnuvaat leadership in the territory of Albania, which completely stops the combat activity of DAG in Greece. Continuing genocide against Macedonian people.
Petre Nakovski his novel "On the road with time" ends with "we left us and future generations? Just wish I neizgaslivata and message of what happened on those roads in bad weather-not to erase from our memory ?..."
Dear brothers and sisters,
Dear Macedonians,
I recommend the novel "The last time" Read it, Recommend it to others. Time goes by, time brings concerns, remember the time, proving, confirming, accepting time and throw away.
But time is ripening and the time needed for another time. 2013 is approaching, the hundred years since the division of Macedonia will mark, to honor the slain and dead, to bring down the Berlin Wall last of the Macedonian peninsula to opomenime world of the horrors of war and once you stop pakostime the ugly Egejchishta to remain just that we are - Macedonians! We Macedonians that you know best, you should remember the lesson and how the generations and the world give it to. Therefore, our legacy to the generations and the whole world: We are the EU and NATO, but only as Macedonia, Macedonians, the Macedonian language! So it was, and will remain, for centuries forever! The name of our country which is the identity of the nation, is our holiness, pride and dignity with which nothing is replaced!
Nakovski Sir, may God give you health to create and write more novels about the Macedonian matters in the occupied parts of Macedonia. May God bless Macedonia and us the Macedonians, Amen!
----------------------